شبنم احساس: مناجات و سروده هایی درباره شش گوهر مدینه

پيش گفتار

در يكى از جلسات هفتگى شعر، روزى شاعرى در تعجيل فرج حضرت ولى عصر (عج) سروده خود را با آب وتاب خواند، به قدرى اين شعر، سست و ضعيف بود كه استاد جلسه گفت: خدا كند اين شعر، ظهور آقا امام زمان عليه السلام را به تأخير نيندازد.

متأسفانه برخى از اشعار مذهبى ما چنين است، بگذريم از «نظم» هايى كه نه تنها «ديوان سياه كن» است كه موجب روسياهى شاعر را نيز فراهم مى سازد و برخى بى مايه نيز با خواندن آن اشعار بى پايه، آگاهانه و يا ناآگاهانه به مقام شامخ اهل بيت عليهم السلام اهانت روا مى دارند و مكتب تربيتى آنان را زير سؤال مى برند.

گردآورنده ضمن تنظيم شعرها بر اساس قرن شاعر از گذشته به حال، كوشش كرده اشعارى را انتخاب كند كه نه آن چنان سست و ضعيف باشد كه ارزش شعر دينى را پايين آورد و نه آن چنان پيچيده و ناآشنا و يا داراى تصويرهاى دور از ذهن باشد كه فهم آن را دشوار سازد و به همين جهت گاه بيت هايى از يك قصيده يا مثنوى و گاهى غزل را كه مناسب با اين مجموعه نمى ديده حذف كرده و يا برخى از كلمات و تعبيرات آن را به ذوق خود تغيير داده است. و اگر گاهى شعرى آورده كه از اين قاعده پيروى نمى كند، به جهت عدم دسترسى وى به شعر بهتر بوده است و از همين روست كه فصل هاى كتاب نيز به يك اندازه نيست.

به اميد روزى كه شعر آيينى ما «هنرى» و از قوت، استحكام، روانى، خوش آهنگى، خوش تركيبى، شور، احساس، عاطفه، پيام، تعهّد، نوآورى، تخيّل، تصويرپردازى و مضمون آفرينى برخوردار باشد و به عبارت ديگر، هم «نوشتنى» و هم «خواندنى» باشد و بتواند در درون و برون، انقلاب و تحول ايجاد كند، و اين نوع «بيت» است كه هر كه بگويد پاداش آن يك «بيت» بهشتى است. (1) 1

محمد شجاعى

مناجات

ملكا

ملكا ذكر تو گويم كه تو پاكى و خدايى نروم جز به همان ره كه توام راهنمايى

همه درگاه تو جويم، همه از فضل تو پويم همه توحيد تو گويم كه به توحيد سزايى

تو حكيمى، تو عظيمى، تو كريمى، تو رحيمى تو نماينده فضلى، تو سزاوار ثنايى

برى از رنج و گدازى، برى از درد و نيازى برى از بيم و اميدى، برى از چون و چرايى

برى از خوردن و خفتن، برى از شرك و شبيهى برى از صورت و رنگى، برى از عيب و خطايى

نتوان وصف تو گفتن كه تو در فهم نگنجى نتوان شبه تو گفتن كه تو در وهم نيايى

همه عزّى و جلالى، همه علمى و يقينى همه نورى و سرورى، همه جودى و جزايى

همه غيبى تو بدانى، همه عيبى تو بپوشى همه بيشى تو بكاهى، همه كمّى تو فزايى

جلاى دل

ذوالجلالا! جلاى دل تو دهى مرهم ريش خستگان تو نهى

تشنگانيم ژاله اى برسان وزنوالت نواله اى برسان

بس غريبيم، چاره ساز تويى بس گداييم بى نياز تويى

تا نبخشى زسينه غم نشودرحمتى كن، خزينه كم نشود

همه بر درگه تو معتكفيم به گناه گذشته معترفيم

كرمت را نگاه مى داريم دامنت را زدست نگذاريم

بر نخيزيم از آستانه توننشينيم جز به خانه تو

جز به درگاه تو ندارم راه نبرم جز به حضرت تو پناه

جرم، بسيار گشت، غفران كو؟گنه از حد گذشت، احسان كو

بنده گر در گنه گرفتار است نامى از نامهات غفّار است

من پليد گناه و تو پاكى جز نژندى چه زايد از خاكى

آه! گر لطف تو نگيرد دست كس از اين هول چون تواند رست؟!

سنايى غزنوى (حدود 473- 525 تا 545 ه. ق)

آنچه هستى تويى

خدايا جهان پادشايى تو راست زما خدمت آيد خدايى تو راست

همه زير دستيم و فرمان پذيرتويى ياورى ده، تويى دستگير

چو اول شب آهنگ خواب آورم به تسبيح نامت شتاب آورم

چو خواهم زتو روز و شب ياورى مكن شرمسارم در اين داورى

چو نام توام جان نوازى كندبه من ديو كى دست يازى كند؟

تو گفتى كه هر كس كه در رنج و تاب دعايى كند من كنم مستجاب

بلى كار تو بنده پروردن است مرا كار با بندگى كردن است

در اين نيم شب كز تو جويم پناه به مهتاب فضلم بر افروز راه

نگه دارم از رخنه رهزنان مكن شاد بر من دل دشمنان

به هر گوشه كافتم ثنا خوانمت به هر جا كه باشم خدا دانمت

بزرگا! بزرگى دها! بى كسم تويى ياورى بخش و يارى رسم

نياوردم از خانه چيزى نخست تو دادى؛ همه چيز من چيز توست

عقوبت مكن عذرخواه آمدم به درگاه تو روسياه آمدم

اى همه هستى

اى همه هستى زتو پيداشده خاك ضغيف از تو توانا شده

زير نشين علمت كاينات ما به تو قائم چو تو قائم به ذات

هستى تو صورت پيوند نى تو به كس و كس به تو مانند نى

آنچه تغيّر نپذيرد تويى و آنكه نمرده است و نميرد تويى

ما همه فانى و بقا بس تو راست ملك تعالى و تقدس تو راست

خاك به فرمان تو دارد سكون قبه خضراتو كنى بى ستون

جز تو فلك را خم چوگان كه داد؟ديگ جسد را نمك جان كه داد؟

هر كه نه گوياى تو خاموش به هر چه نه ياد تو فراموش به

ساقى شب دستكش جام توست مرغ سحر دستخوش نام توست

پرده بر انداز و برون آى فردگرمنم آن پرده به هم درنورد

عجز فلك را به فلك وانماى عقد جهان را زجهان واگشاى

نسخ كن اين آيت ايام رامسخ كن اين صورت اجرام را

در توفيق

خداوندا در توفيق بگشاى«نظامى» را ره تحقيق بنماى

دلى ده كو يقينت را بشايدزبانى كافرينت را سرايد

مده ناخوب را برخاطرم راه بدار از ناپسندم دست كوتاه

درونم را به نور خود بر افروززبانم را ثناى خود درآموز

خداوندى كه چون نامش بخوانى نيابى در جوابش «لن ترانى»

راز نهانى

خداوندا شبم را روز گردان چو روزم بر جهان پيروز گردان

شبى دارم سياه از صبح نوميددر اين شب روسپيدم كن چو خورشيد

تويى يارى رس فرياد هر كس به فرياد من فريادخوان رس

ندارم طاقت تيمار چندين اغثنى يا غياث المستغيثين

به آب ديده طفلان محروم به سوز سينه پيران مظلوم

به بالين غريبان بر سر راه به تسليم اسيران در بن چاه

به داور داور فريادخواهان به يا رب يا رب صاحب گناهان

به دامن پاكى دين پرورانت به صاحب سرى پيغمبرانت

به محتاجان در بر خلق بسته به مجروحان خون بر خون نشسته

به دورافتادگان از خان و مانهابه واپس ماندگان از كاروانها

به وردى كز نوآموزى برآيدبه آهى كز سر سوزى برآيد

به ريحان نثار اشك ريزان به قرآن و چراغ صبح خيزان

به نورى كز خلايق در حجاب است به انعامى كه بيرون از حساب است

به مقبولان خلوت برگزيده به معصومان آلايش نديده

به هر طاعت كه نزديك صواب است به هر دعوت كه پيشت مستجاب است

بدان آه پسين كز عرش پيش است بدان نام مهين كز عرش پيش است

اى گنه آمرز و عذر آموز من!

اى گنه آمرز و عذر آموز من سوختم صدره چه خواهى سوز من

خونم از تشويش تو آمد به جوش نا جوانمردى بسى كردم بپوش

من زغفلت صد گنه را كرده سازتو عوض صد گونه رحمت داده باز

پادشاها در من مسكين نگرگر ز من هر بد بديدى درگذر

چون نداستم، خطا كردم ببخش آنچه كردم عذر آوردم ببخش

چشم من گر مى نگريد آشكارجان نهان مى گريد از عشق تو زار

خالقا گر نيك و گر بد كرده ام هر چه كردم جمله با خود كرده ام

عفو كن دون همتى هاى مرامحو كن بى حرمتى هاى مرا

يك نظر سوى دل پرخونم آراز ميان اين همه بيرونم آر

مبتلاى خويش و حيران توام گر بدم گر نيك هم زان توام

اى ز لطفت ناشده نوميد كس حلقه داغ توام جاويد بس

شوق پروانه

در اين ديوان سراى ناموافق چو پروانه نبينى هيچ عاشق

چنان در جان او شوقى است از دوست كه نه از مغز انديشد نه از پوست

چو لختى پر زند در كوى معشوق بسوزد در فروغ روى معشوق

خدايا زين حديثم ذوق دادى چو پروانه دلم را شوق دادى

چو من درياى شوق تو كنم نوش زشوق تو چو دريا مى زنم جوش

خوشا

خوشا دردى كه درمانش تو باشى خوشا راهى كه پايانش تو باشى

خوشا چشمى كه رخسار تو بيندخوشا مُلكى كه سلطانش تو باشى

خوشا آن دل كه دلدارش تو گردى خوشا جانى كه جانانش تو باشى

خوشى و خرمى و كامرانى كسى دارد كه خواهانش تو باشى

همه شادى و عشرت باشد اى دوست در آن خانه كه مهمانش تو باشى

چه باك آيد زكس، آن را كه او رانگهدار و نگهبانش تو باشى

فخرالدّين عراقى (610- 686 ه. ق)

رشحه نور

اى خرد را تو كارسازنده جان و تن را تو دل نوازنده

روشنايى ببخش از آن نورم از در خويشتن مكن دورم

رشحه نور در دماغم ريززيت اين شيشه در چراغم ريز

به تو مى پويم اى پناهم تومگر آرى دگر به راهم تو

سرم از راه شد، به راه آرش دست من گير و در پناه آرش

خجلم من زبينوايى خويش شرمسار از گريز پايى خويش

گشته چندين ورق سياه از من من كجا مى روم؟ كه آه از من

بى چراغ تو من به چاه افتم دست من گير تا به راه افتم

جز عطاى تو پايمردم نيست غير ازين اشك و روى زردم نيست

از تو عذر گناه مى خواهم چون تو گفتى: بخواه، مى خواهم

مگرم رحمت تو گيرد دست ور نه اسباب نااميدى هست

گر ببخشى تو، جاى آن دارم ور بسوزى، سزاى آن دارم

گر چه دانم كه نيك بد كردم چه توان كرد؟ چون كه خود كردم

قلمى بر سر گناهم كش راه گم كرده ام، به راهم كش

كردگارا به حرمت نيكان كه درآرم به سلك نزديكان

ريشه آز بركش از جانم به نياز و طمع مرنجانم

از شراب حضور سيرم كن در نفاذ سخن دليرم كن

اوحدى مراغه اى (673- 738 ه. ق)

دلا بسوز

دلا بسوز كه سوز تو كارها بكندنياز نيم شبى دفع صد بلا بكند

عتاب يار پرى چهره عاشقانه بكش كه يك كرشمه تلافىّ صد جفا بكند

زملك تا ملكوتش حجاب برگيرندهرآنكه خدمت جام جهان نما بكند

طبيب عشق مسيحادم است و مشفق ليك چو درد در تو نبيند كه را دوا بكند

تو با خداى خود انداز كار و خوش مى باش كه رحم اگر نكند مدّعى خدا بكند

زبخت خفته ملولم مگر كه بيدارى به وقت فاتحه صبح يك دعا بكند

بسوخت حافظ و بويى به زلف يار نبردمگر دلالت اين دولتش صبا بكند

حافظ شيرازى (726- 791 ه. ق)

نور خدا

در خرابات مُغان نور خدا مى بينم اين عجب بين كه چه نورى زكجا مى بينم

جلوه بر من مفروش اى ملك الحاج كه توخانه مى بينى و من خانه خدا مى بينم

خواهم از زلف بُتان نافه گشايى كردن فكر دور است همانا كه خطا مى بينم

سوز دل، اشك روان، آه سحر، ناله شب اين همه از نظر لطف شما مى بينم

هر دم از روى تو نقشى زَنَدم راه خيال با كه گويم كه در اين پرده چه ها مى بينم

كس نديده است ز مشك ختن و نافه چين آنچه من هر سحر از باد صبا مى بينم

حافظ شيرازى (726- 791 ه. ق)

خدا نگهدارد

هرآنكه جانب اهل خدا نگهداردخداش در همه حال از بلا نگه دارد

حديث دوست نگويم مگر به حضرت دوست كه آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان كن كه گر بلغزد پاى فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست كه معشوق نگسلد پيمان نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

چو گفتمش كه دلم را نگاه دار چه گفت ز دست بنده چه خيز خدا نگه دارد!

سر و زَر و دِل و جانم فداى آن يارى كه حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راه گذارت كجاست تا حافظبه يادگار نسيم صبا نگه دارد

حافظ شيرازى (726- 791 ه. ق)

مژده وصل

مژده وصلِ تو كو كز سر جان برخيزم طاير قدسم و از دام جهان برخيزم

به ولاى تو كه گر بنده خويشم خوانى از سرِ خواجگىِ كون و مكان برخيزم

يا رب از ابرِ هدايت برسان بارانى پيشتر زانكه چو گردى ز ميان برخيزم

بر سر تربت من با مى و مطرب بنشين تا به بويت ز لحد رقص كنان برخيزم

خيز و بالا بنما اى بت شيرين حركات كز سر جان و جهان دست فشان برخيزم

روز مرگم نفسى مهلت ديدار بده تا چو حافظ ز سرِ جان و جهان برخيزم

حافظ شيرازى (726- 791 ه. ق)

آه شب

سحر با باد مى گفتم حديث آرزومندى خطاب آمد كه واثق شو به الطاف خداوندى

دعاى صبح و آه شب كليد گنج مقصود است بدين راه و روش مى رو كه با دلدار پيوندى

قلم را آن زبان نبود كه سرّ عشق گويد بازوراى حدّ تقرير است شرح آرزومندى

جهان پير رعنا را ترحّم در جبلّت نيست ز مهرِ او چه مى پرسى در او همّت چه مى بندى؟

همايى چون تو عالى قدر حرص استخوان تا كى دريغ آن سايه همّت كه بر نااهل افكندى

در اين بازار اگر سودى است با درويش خرسند است خدايا منعمم گردان به درويشى و خرسندى

حافظ شيرازى (726- 791 ه. ق)

كشور يقين

اى ظهور تو با بطون دمسازواى بروز تو با كمون همراز

ظاهرى با كمال يكتايى باطنى با وفور پيدايى

به جوار خودم رهى بنماى در حريم دلم درى بگشاى

غايب از من مرا حضورى بخش به سرورى رسان و نورى بخش

گر چه هستم به قيد هستى بندهم به تو بر تو مى دهم سوگند

رخت در دار ملك دينم نه جاى در كشور يقينيم ده

هر چه غير از تو زان نفورم كن پاى تا فرق غرق نورم كن

ديده اى ده سزاى ديدارت جانى آرام جاى اسرارت

چند باشم زخودپرستى خويش بند در تنگناى هستى خويش

وارهانم زننگ اين تنگى برسانم به رنگ بيرنگى

پيش از آن كز جهان ببندم بارزافسر فقر سربلندم دار

سوى تو بارها شتافته ام بار جز بار دل نيافته ام

بهر آزادى ام برات نويس و از خطاها خط نجات نويس

عبدالرّحمان جامى (817- 898 ه. ق)

مشعل توفيق

اى صفت خاص تو واجب به ذات بسته به تو سلسه ممكنات

گر نرسد قافله بر قافله فيض تو درهم درد اين سلسله

كون و مكان شاهد جود تواندحجت اثبات وجود تواند

دايره چرخ مدار از تو يافت مرحله خاك قرار از تو يافت

دُرّ سخن را كه گره كرده اى در صدف سينه تو پرورده اى

رو به تو آريم كه قادر تويى نظم كن سلك نوادر تويى

تو همه جا حاضر و من جا به جامى زنم اندر طلبت دست و پا

اى زكرم چاره گر كارهامرهم راحت نِهِ آزارها

عقده گشاينده هر مشكلى قبله نماينده هر مقبلى

پاى طلب راه گذار از تو يافت دست توان قوّت كار از تو يافت

تا نكنى تو نتوانيم ماتا ندهى تو چه ستانيم ما

روى عبادت به تو آريم و بس چشم عنايت زتو داريم و بس

در كف ما مشعل توفيق نه ره به نهانخانه تحقيق ده

عبدالرّحمان جامى (817- 898 ه. ق)

محرم راز

الهى مرا محرم راز كن در معرفت بر دلم باز كن

دلى ده كه باشد شناساى توزبانى كه بستايد آلاى تو

چو با من در اول كرم كرده اى به فضل خودم محترم كرده اى

در آخر همان كن كه كردى نخست كه در هر دو حالت اميدم به توست

چو لطفت مرا رايگان آفريدخردمندى ام داد و جان آفريد

هم آخر به لطف خودم دستگيربه فضلت مرا رايگان درپذير

چو دانى كه بى زاد و بى توشه ام هم از خرمن خويش ده خوشه ام

مبر آبم اى آبرويم به تواميد من و آرزويم به تو

به روى من از كرده ناپسنددرى را كه هرگز نبستى مبند

ز رحمت به رويم درى برگشاى مرا قهر منماى و لطفى نماى

عزيزا! به خوارى زپيشم مران به قهر از در لطف خويشم مران

گلشن ناز

اى دواى درون خسته دلان مرهم سينه شكسته دلان

مرهمى لطف كن كه خسته دلم مرحمت كن كه بس شكسته دلم

گر چه من سر به سر گنه كردم نامه خويش را سيه كردم

نور حضور

خداوندا، به ذات كامل خويش به درياهاى لطف شامل خويش

به آن ذاتى كه مانندى نداردجهان جز وى خداوندى ندارد

به دين پاك جمع پاكدينان در ايوان فلك بالانشينان

به بانگ «هى هى» رند خرابات به يا رب يا رب پير مناجات

به روز كوته ايام شادى به شبهاى دراز نامرادى

به آن رازى كه محرم نيست او رابه آن داغى كه مرهم نيست او را

به بيمارى كه رفت از دست كارش گريبان چاك زد بيمار دارش

به دردى كز دوا سودى نداردزكس اميد بهبودى ندارد

به طفلى كاو زمادر دور مانده يتيمى كز پدر مهجور مانده

به سوز مادرى كز داغ فرزندگريبان چاك كرد و سينه بركند

به شبهاى دراز نااميدى كه در وى نيست اميد سفيدى

به آه دردناك صبحگاهى به فيض رحمت و نور الهى

كه فيضى بخش از نور حضورم كنى مستغرق درياى نورم

به مهر خويشتن روزش برافروزچو مهر عالم افروزش برافروز

هلالى جغتايى (912- مقتول 936 ه. ق)

سينه آتش افروز

الهى سينه اى ده آتش افروزدر آن سينه دلى وآن دل همه سوز

هر آن دل را كه سوزى نيست، دل نيست دل افسرده غير از آب و گل نيست

دلم پرشعله گردان، سينه پردودزبانم كن به گفتن آتش آلود

كرامت كن درونى دردپرورددلى در وى درون درد و برون درد

به سوزى ده كلامم را روايى كز آن گرمى كند آتش گدايى

دلم را داغ عشقى بر جبين نه زبانم را بيانى آتشين ده

سخن كز سوز دل تابى نداردچكد گر آب ازو، آبى ندارد

شربت درد

خداوندا دلم بى نور تنگ است دل من سنگ و كوه طور سنگ است

دلم را غوطه ده در چشمه نورتجلى كن كه موسى هست در طور

دلى ده چون محبت پاكدامان دلى پاكيزه گوهرتر زايمان

برافروز آتشى در سينه من كه سوزد راحت ديرينه من

برونم زآتش دل دار در تب درون بحرى كن از آتش لبالب

بپوشان چهره ام را خلعت زردبنوشان سينه ام را شربت درد

عرفى شيرازى (964- 999 ه. ق)

شعله شوق

الهى شعله شوقم فزون سازمرا آتش كن و در عالم انداز

الهى ذرّه اى آگاهى ام بخش رهم بنما و بر گمراهى ام بخش

زدانش گوهر پاكم برافروزچراغ چشم ادراكم برافروز

ميخانه وحدت

الهى به مستان ميخانه ات به عقل آفرينان ديوانه ات

به دُردى كش لجّه كبرياكه آمد به شأنش فرود انّما

به دُرّى كه عرش است او را صدف به ساقى كوثر، به شاه نجف

به نور دل صبح خيزان عشق زشادى به انده گريزان عشق

به رندان سرمست آگاه دل كه هرگز نرفتند، جز راه دل

به شام غريبان به جام صبوح كز ايشان بود شام ما را فتوح

كه خاكم گل از آب انگور كن سراپاى من، آتش طور كن

خدايا به جان خراباتيان كزين تهمت هستى ام، وارهان

به ميخانه وحدتم راه ده دل زنده و جان آگاه ده

كه از كثرت خلق تنگ آمدم به هر جا شدم، سر به سنگ آمدم

رضى الدين آرتيمانى (؟- 1037 ه. ق)

شهد عبادت

يا رب بريز شهد عبادت به كام ماما را ز ما مگير به وقت قيام ما

تكبير چون كنيم مجال سوى مده در ديده بصيرت والا مقام ما

ابليس را به بسمله، بسمل كن و بريززامّ الكتاب جام طهورى به كام ما

وقت ركوع مستى ما را زياده كن در سجده ساز، ذروه اعلى مقام ما

وقت قنوت، ذره اى از ما به ما ممان خود گوى و خود شنو زلب ما پيام ما

در لجّه شهود شهادت غريق كن از ما بگير مايى ما در سلام ما

هستى ز هر تمام، خدايا تمامترشايد اگر تمام كنى ناتمام ما

فيض است و ذوق بندگى و عشق و معرفت خالى مباد يك دم از اين شهد كام ما

فيض كاشانى (1007- 1091 ه. ق)

اى فداى تو

اى فداى تو هم دل و هم جان وى نثار رهت همين و همان

دل فداى تو چون تويى دلبرجان نثار تو چون تويى جانان

دل رهاندن ز دست تو مشكل جان فشاندن به پاى تو آسان

راه وصل تو راه پر آسيب درد عشق تو درد بى درمان

بندگانيم جان و دل بركف چشم بر حكم و گوش بر فرمان

گر دل صلح دارى اينك دل ور سر جنگ دارى اينك جان

هاتف اصفهانى (؟- 1198 ه. ق)

يا رب

يا رب مرا به سلسله انبيا ببخش بر شاه اوليا، على مرتضى ببخش

يا رب گناه من بود از كوهها فزون جرم مرا به فاطمه، خير النسا ببخش

هر كار كرده ام، همه بد بوده و غلطيا رب مرا تو بر حسن مجتبى ببخش

يا رب اگر كه جود و سخايى نكرده ام ما را تو بر سخاوت اهل سخا ببخش

يا رب مرابه رحمت بى منتها ببخش يعنى به ساحت حرم كبريا ببخش

يا رب گناهكار و ذليل و محقرم عصيان من به شوكت عز و علا ببخش

يا رب تو را به جاه و جلالت دهم قسم جرم گذشته عفو كن و ماجرا ببخش

يا رب مرا ببخش به اهل صلات و صوم يعنى به نور صفوت اهل صفا ببخش

يا رب تو را به نور جمالت دهم قسم كز ظلمتم رهان و به نور هداببخش

يا رب به نور ظلمت خاصان درگهت اين بنده را به ختم همه انبيا ببخش

يا رب از اين معاصى بسيار بى شمارمستوجب عقوبتم اما مرا ببخش

مفتون همدانى (1268- 1334 ه. ش)

چراغ چشم عالم

به نام آنكه در جان و روان اوست توانايى ده هر ناتوان اوست

خطا بخشى كه در ملك دو عالم بود بخشندگى او را مسلم

از اين درگه طلب كن هر چه خواهى توانايى و سالارى و شاهى

از اين حيرتسراى پيچ در پيچ هم او جاويد مى ماند دگر هيچ

نمى دانم چه گويم در صفاتش كه عاجز مانده عقل از كنه ذاتش

مناجات شوق

خداوندا چو دادى گوهر جان عطا كن تاج علم و گنج ايمان

به جانم پرتو صدق و صفا بخش مقام صبر و تسليم و رضا بخش

مرا بخش آن چه زيب جسم و جان است سعادت آن چه در هر دو جهان است

من از غير تو بيزارم الهابه درگاه تو زارم پادشاها

شد از كف رايگان عمر عزيزم سزد خون دل از چشمان بريزم

دريغا، حسرتا، نقدجوانى همه رفت از كف من رايگانى

كنون سرمايه جانم اميد است كه از لطف تو هر جان رانويد است

گناهم گر چه بسيار است بسيارچه باشد قطره پيش بحر زخّار؟

تويى يارب طبيب دردمندان شفابخش درون مستمندان

دل اميدوار

الهى عاشقى شب زنده دارم چو مشتاقان زعشقت بى قرارم

زكوى خويش نوميدم مگردان كه جز كوى تو اميدى ندارم

الهى در دلم نورى بيفروزكه باشد مونس شبهاى تارم

زلطفت جز گل اميدوارى نرويد از دل اميدوارم

تهى دست و اسير و دردمندم سيه روز و پريشان روزگارم

الهى گر بخوانى ور برانى تويى مولا و صاحب اختيارم

از آن ترسم به رسوايى كشد كارمبادا پرده بردارى زكارم

الهى اشك عذر از ديده جارى است ترحم كن به چشم اشكبارم

نظر بر حال زارم كن كه جز تومگردان پيش چشم خلق خوارم

الهى گر كند غم بر دلم روى تويى در خلوت دل غمگسارم

يقين دارم كزين گرداب هايل رهاند رحمت پروردگارم

الهى ناتوانم كو توانى؟كه شكر لطف و احسانت گزارم

بيانى كو كه الطافت ستايم زبانى كو كه انعامت شمارم

الهى تا نسيم رحمت توست زغم بر چهره ننشيند غبارم

مگر عفو تو گرداند مرا پاك كه سر از شرمسارى برنيارم

دكتر قاسم «رسا»

مرغزار ندامت

اى دل، بيا كه روى به سوى خدا كنيم توفيق بندگى، طلب از كبريا كنيم

كبر و ريا تو را كند از كبريا جداپرهيز، از دورويى و كبر و ريا كنيم

ما را رسد به دامن پروردگار دست گردامن هوى و هوس را رها كنيم

در شوره زار لهو و بطالت، چَرا بس است اكنون به مرغزار ندامت چَرا كنيم

افتد فروغ دوست، در آيينه ضميرآيينه، پاك اگر زغبار هوى كنيم

خواهى اگر كه دوست، به عهدش وفا كندبايد به عهد خويشتن اول وفا كنيم

ما را گره زكار فروبسته، واكنندگر ما گره زكار فروبسته واكنيم

گردد دل شكسته ما حاجتش رواگر حاجت شكسته دلان را روا كنيم

برخيز، تا كه خفته دلان را چو مرغ شب با نغمه محبت خود آشنا كنيم

دل را سوى مدينه فرستيم، با ادب اول سلام، بر حرم مصطفى كنيم

در آستان فاطمه، خرم مشام جان زان بوستان عصمت و زهد و حيا كنيم

زآن پس كنيم روى به ويرانه بقيع دوم سلام، بر حسن مجتبى كنيم

روشن كنيم جمع، در آن وادى خموش پروانه وار در قدمش، جان فدا كنيم

سوم سلام، را به مه آسمان زهدسجاد نور چشم شه كربلا كنيم

چارم سلام را به گل بوستان فضل بر باقرالعلوم، ولىّ خدا كنيم

ترويج دين، زصادق آل محمد است پنجم سلام، بر ششمين پيشوا كنيم

تقديم خاك پاك حسن، امشب اى «رسا»دُرهاى شاهوار، زطبع رسا كنيم

دكتر قاسم «رسا»

چه كنم؟

يارب ار نگذرى از جرم و گناهم چه كنم؟ندهى گر به در خويش پناهم، چه كنم؟

گر برانى و نخوانى و كنى نوميدم به كه روى آرم و حاجت ز كه خواهم، چه كنم؟

گر ببخشى گنهم، شرم مرا آب كندور نبخشى تو بدين روى سياهم، چه كنم؟

نتوانم كنم انكار گنه، يك ز هزاركه تو بودى به همه حال گواهم، چه كنم؟

بارالها كرمى، مرحمتى، امدادى كاروان رفته و من مانده به راهم، چه كنم؟

دوش مى گفت «شفق» بار خدايا كرمى كه من آشفته دل و نامه سياهم، چه كنم؟

محمد حسين بهجتى «شفق»

آخر نيافتم

چهل سال بيش با خرد و هوش زيستم آخر نيافتم به حقيقت كه چيستم

عاقل زهست گويد و عارف زنيستى من در ميان آب و گل هست و نيستم

من صدر بزم انسم و مجلس نشين قدس ليكن تو چون ببزم نشينى بايستم

زان خنده آمدم به كمالات ديگران كاندر كمال خويش چو ديدم گريستم

شهيد آيةاللَّه سيد محمدعلى قاضى طباطبايى

الهى

تو بخشنده هر گناهى الهى به جز تو نباشد پناهى الهى

به اين بنده ناتوانت مدد كن كه ابليس دارد سپاهى الهى

چه درها به رويم ز رأفت گشودى كشيدم چو از سينه آهى الهى

به نيكى مُبدّل نمايى بدى راچو خواهى ببخشى گناهى الهى

زما اسم غفّار تو چون درخشدچه باكى از اين روسياهى الهى

ز يك عمر عصيان نشانى نمانَدز رحمت كنى گر نگاهى الهى

به جرم خودم داورا چون مُقرّم معافم كن از دادخواهى الهى

به جز حُب حيدر كه آن هم تو دادى ندارم دگر تكيه گاهى الهى

ولى هركه با مرتضى آشنا نيست ندارد به عفو تو راهى الهى

حبيب اللَّه چايچيان «حسان»

آهنگ توكل

الهى، حسرتى ديرينه دارم غمى سنگين درون سينه دارم

دلم امشب غمى محسوس داردهواى عشق «ياقدوس» دارد

ميان پيله هاى غم، اسيرم خطا كارم، گنه كارم، حقيرم

در اين آشفتگى هاى خيالى در اين دل بستگى هاى وبالى

در اين فصل خزان نااميدى در اين زخم زمان نااميدى

فضايى باز و آهنگ توكل نمازى تازه با قدقامت گل

هوس دارد دلم عاشق شدن رابه عشق آشنا لايق شدن را

خدايا از دلم آوار بردارنگاهم را از اين ديوار بردار

براى من فقط، يك آشنا هست كه در دل نام او، وقت دعا هست!

سيد على اصغر موسوى «سعا»

كوچه لطف

پنجره اى باز كن اى مهربان گوشه چشمى به منِ نيمه جان

زمزمه وقت غروبم تويى يكسره ستارِ عيوبم تويى

حيف اگر بنده ندانى مرااز در اين خانه برانى مرا

جرم كه مخصوص من مست نيست كوچه لطف تو كه بن بست نيست

گرچه تو آگه زگناهِ منى با خبر از ناله و آه منى

خيز و عيان كن به من ممتحن رحم تو بيش است، و يا جرم من؟

رحم تو بيش است، به من گفت دل از همه پيش است، به من گفت دل

غافل از اصلاح؟ نه اين گونه نيست اشك چو تمساح؟ نه اين گونه نيست

از تو چه پنهان كه پشيمان شدم خنده به لب بودم و گريان شدم

واى گر از خويش جدايم كنى با دل پر ريش رهايم كنى

تو كه از اين عشق مرا سوختى آتش دوزخ ز چه افروختى

غرق گناهم به حسينت ببخش روى سياهم به حسينت ببخش

جواد موسى زاده

بندگى

دلت را با خداوند آشنا كن ز عمق جان خدايت را صدا كن

دل غفلت زده مانند سنگ است مِس دل را ز ياد او طلا كن

شكوه بندگى در خاكسارى است خضوع و بندگى پيشِ خدا كن

تو غرق نعمت پروردگارى بيا و حق نعمت را ادا كن

نشان حق شناسى در نماز است جفا تا كى؟ بيا قدرى وفا كن

ركوعى، سجده اى، اشكى، خضوعى به پيش آن يكى، قامت دوتا كن

به سوى او گشا دست نيازى به درگاه بلندِ او دعا كن

به سنگ توبه اى بشكن دلت راغرور و سرگرانى را رها كن

جواد محدثى

سايه لطف او

به ظلمت زنور خدا مى گريزى تو لب تشنه زآب بقا مى گريزى

ز مادر بود مهربان تر خدايت تو جاهل به قهر از خدا مى گريزى

به قرآن ندايت كند ربّ سبحان چرا بى جهت زين صدا مى گريزى

خدا خوانَدت تا عطايت نمايدتو اى بينوا از عطا مى گريزى

فَفِرُّوا الى اللَّه فرموده يزدان ولى سوى نفس و هوى مى گريزى

به هر جا روى سايه لطف رحمان ز دنبالت آيد چرا مى گريزى

اگر مى گريزى زبيگانه بگريزچرا ديگر از آشنا مى گريزى

سراپاى دَردىّ و محتاج درمان چرا از طبيب و دوا مى گريزى

بيا اى گناهكار آلوده دامن زدرياى رحمت چرا مى گريزى

دهد مژده كعبه خار مغيلان حسانا چرا از بلا مى گريزى

حبيب اللَّه چايچيان «حسان»

سحر

سحر هنگامه راز و نياز است سحر ميخانه دلدار باز است

سحر جود و كرم بسيار داردسحر بوى خوش دلدار دارد

سحر مهمانى خاص الهى است سحر وقت گذار از روسياهى است

سحر آمد دلم فرياد داردكريمى كو كه ما را ياد آرد

كريمى كو كه دست ما بگيردگدا را با همه جرمش پذيرد

كريمى كو كه گردد ميزبانم كه من مرغ شب بى آشيانم

كريمى غير تو يا رب نباشدبه جز نام توأم بر لب نباشد

بزرگى كن كرم بنما به حالم ببين افسرده و بشكسته بالم

بيا جانى بده بر قلب خسته بنه مرهم بر اين بال شكسته

مرا آماده پرواز بنمامرا با دلبرم همراز بنما

كرم بر مضطرى كن يا الهى بيا و دلبرى كن يا الهى

پناهى بر گدا جز اين حرم نيست تو كه رسمت به جز لطف و كرم نيست

مرا امشب دگر كن ميهمانت مرا ساكن نما در آستانت

مرا ديگر زغير خود جدا كن خدايا دير شد ما را صدا كن

جواد موسى زاده

بشكن دگر اى بغض سنگين

مى خواهم امشب تا خود فردا بگريم دور از نگاه ديگران تنها بگريم

بر حال و روز اين دل همرنگ مرداب اين دل كه دور افتاده از دريا بگريم

چون نى به سوگ اين منِ مرده بنالم چون شمع، قدرى مردن خود را بگريم

جارى شو اى آه از دل من تا بنالم بشكن دگر اى بغض سنگين تا بگريم

مى خواهم امشب تا سحر بيدار باشم بيدار باشم تا سحر، امّا بگريم ...

سيد محمدجواد شرافت

قطره اشك

چرا تو اى شكسته دل، خداخدا نمى كُنى خداى بى نياز را چرا صدا نمى كنى؟

سَحر به باغ لاله ها، گُل مراد مى دَمدبه نيمه شب چرا لبى به ناله وا نمى كنى؟

به هر لب دعاى تو، فرشته بوسه مى زندبراى درد بى دوا، چرا دعا نمى كنى؟

به قطره قطره اشك تو، خدا نظاره مى كندچرا ميان گريه ها خداخدا نمى كنى؟

دل تو مانده در قفس، جدا از آشيان توپرنده اسير را، چرا رها نمى كُنى؟

رباعى ها و دوبيتى ها

بخشايش

يا رب به رسالت رسول ثقلين يا رب به غزاكننده بدر و حنين

عصيان مرا دو حصه كن در عرصات نيمى به حَسن ببخش و نيمى به حسين

ابوسعيد ابوالخير (؟- 440 ه. ق)

بنده نواز

بارالها سوى تو بهر نياز آمده ايم رو به درگاه تو با سوز و گداز آمده ايم

ما گنهكار و سرافكنده، تويى بخشنده به در پادشه بنده نواز آمده ايم

حبيب اللَّه چايچيان «حسان»

ديده بارانى

الهى ديده بارانى ام ده دل عاشق، دل طوفانى ام ده

من از مردن به بستر در هراسم سرى شايسته قربانى ام ده

محمد شجاعى

خلوت ربانى

الهى باده عرفانى ام ده ضمير روشن روحانى ام ده

به سان هدهد كاخ سليمان رهى در خلوت ربانى ام ده

محمد شجاعى

كعبه وصل

به آه دل جهان افروختم من جنون و عشق را آموختم من

از اين آتش كه بر جانم فكندى خدايا ساختم من سوختم من

محمد شجاعى

پيامبر صلى الله عليه و آله

گل سروده ها

دين محمد صلى الله عليه و آله

گزينم قرآن است و دين محمد صلى الله عليه و آله همين بود ازيرا گزين محمد صلى الله عليه و آله

يقينم كه من هر دوان را بورزم يقينم شود چون يقين محمد صلى الله عليه و آله

كليد بهشت و دليل نعيمم حصار حصين چيست؟ دين محمد صلى الله عليه و آله

محمد رسول خداى است زى ماهمين بود نقش نگين محمد صلى الله عليه و آله

مكين است دين و قرآن در دل من همين بود در دل مكين محمد صلى الله عليه و آله

به فضل خداى است اميدم كه باشم يكى امت كمترين محمد صلى الله عليه و آله

به درياى دين اندرون اى برادرقرآن است دُرّ يمين محمد صلى الله عليه و آله

دفينى و گنجى بود هر شهى راقرآن است گنج و دفين محمد صلى الله عليه و آله

عصمت مجسم

اى از بر سدره شاهراهت و اى قبه عرش تكيه گاهت

هم عقل دويده در ركابت هم شرع خزيده در پناهت

جبريل مقيم آستانت افلاك حريم بارگاهت

چرخ ار چه رفيع خاك پايت عقل ار چه بزرگ طفل راهت

خورده است خدا ز روى تعظيم سوگند به روى همچو ماهت

ايزد كه رقيب جان خرد كردنام تو رديف نام خود كرد

اى نام تو دستگير آدم واى خلق تو پايمرد عالم

فراش درت كليم عمران چاووش رهت مسيح مريم

از نام محمديت ميمى حلقه شده اين بلند طارم

در خدمتت انبيا مشرف وز حرمتت آدمى مكرم

از امر مبارك تو رفته هم بر سر حرفت خود آدم

كونين نواله اى ز جودت افلاك طفيلى وجودت

اى حجره دل به تو منورواى عالم جان زتو معطر

اى شخص تو عصمت مجسم واى ذات تو رحمت مصور

بى ياد تو ذكرها مُزوّربى نام تو وردها مُبَتّر

خاك تو نهال شاخ طوبى دست تو زهاب آب كوثر

از يعصمك الله اينت جوشن وز يغفرك الله آنت مغفر

طاووس ملائكه بريدت سر خيل مقربان مريدت

هر آدميى كه اوثناگفت هرچ آن نه ثناى تو خطا گفت

خود خاطر شاعرى چه سنجد؟نعت تو سزاى تو خداى گفت

روى ماه

اى از بر سدره شاهراهت وى قُبّه عرش تكيه گاهت

اى طاق نهم رواق بالابشكسته زگوشه كلاهت

هم عقل دويده در ركابت هم شرع خزيده در پناهت

جبريل مقيم آستانت افلاك حريم بارگاهت

چرخ ارچه رفيع خاك پايت عقل ارچه بزرگ طفل راهت

خورده است خدا زروى تعظيم سوگند به روى همچو ماهت

جمال الدين عبدالرزاق اصفهانى (؟- 588 ه. ق)

سلطان سرير كائنات

اى شاه سوار ملك هستى سلطان خرد به چيره دستى

اى بر سر سدره گشته راهت واى منظر عرش پايگاهت

اى خاك تو توتياى بينش روشن به تو چشم آفرينش

اى كنيت و نام تو مؤيدبوالقاسم و آنگهى محمد

اكسير تو داد خاك را لون وز بهر تو آفريده شد كون

سر خيل تويى و جمله خيلندمقصود تويى همه طفيلند

سلطان سرير كايناتى شاهنشه كشور حياتى

چون شب علم سياه برداشت شبرنگ تو رقص راه برداشت

خلوتگه عرش گشت جايت پرواز پرى گرفت پايت

سر بر زده بر سراى فانى بر اوج سراى ام هانى

جبريل رسيده طوق در دست كز بهر تو آسمان كمر بست

بر خيز هلا نه وقت خواب است مه منتظر تو آفتاب است

امشب شب قدر توست بشتاب قدر شب قدر خويش درياب

از حجله عرش برپريدى هفتاد حجاب را دريدى

تنها شدى از گرانى رخت هم تاج گذاشتى و هم تخت

خرگاه برون زدى زكونين در خيمه خاص قاب قوسين

ختم نبوت

بود در اين گنبد فيروزه خشت تازه ترنجى زسراى بهشت

رسم ترنج است كه در روزگارپيش دهد ميوه پس آرد بهار

كنت نبيا چو علم پيش بردختم نبوت به محمد سپرد

گوش جهان حلقه كش ميم اوست خود دو جهان حلقه تسليم اوست

شمع الهى ز دل افروخته درس ازل تا ابد آموخته

اى تن تو پاك تر از جان پاك روح تو پرورده روحى فداك

لب بگشا تا همه شكر خورندز آب دهانت رطب تر خورند

اى شب گيسوى تو روز نجات آتش سوداى تو آب حيات

عقل شده شيفته روى توسلسله شيفتگان موى تو

از اثر خاك تو مشكين غبارپيكر آن بوم شده مشكبار

خاك تو از باد سليمان به است روضه چه گويم كه ز رضوان به است

نظامى گنجوى (533 تا 540- 599 تا 602 ه. ق)

سايه نشين چند بود آفتاب؟!

اى مدنى برقع و مكى نقاب!سايه نشين چند بود آفتاب؟

گر مهى از مهر تو مويى بيارور گلى از باغ تو بويى بيار

منتظران را به لب آمد نفس اى زتو فرياد، به فرياد رس!

سوى عجم ران، منشين در عرب زاده روز اينك و شبديز شب

ملك برآراى و جهان تازه كن هر دو جهان را پر از آوازه كن

سكه تو زن، تا امراكم زنندخطبه توكن، تاخطبا دم زنند

خاك تو بويى به ولايت سپردباد نفاق آمد و آن بوى برد

بازكش اين مسند، از آسودگان غسل ده اين منبر از آلودگان

خانه غولند، بپردازشان در غله دان عدم اندازشان

ما همه جسميم، بيا جان تو باش ماهمه موريم، سليمان تو باش

از طرفى رخنه دين مى كنندوز دگر اطراف كمين مى كنند

شحنه تويى، قافله تنها چراست؟قلب تو دارى؟ علم آنجا چراست؟

خلوتى پرده اسرار شوما همه خفتيم، تو بيدار شو

ز آفت اين خانه آفت پذيردست برآور، همه را دست گير

هر چه رضاى تو، به جز راست نيست با تو كسى را، سر واخواست نيست

گر نظر از راه عنايت كنى جمله مهمات، كفايت كنى

دايره بنماى به انگشت دست تا به تو بخشيده شود هر چه هست

باتو تصرف كه كند وقت كاراز پى آمرزش مشتى غبار

از تو يكى پرده بر انداختن وز دو جهان، خرقه در انداختن

مغز «نظامى» كه خبر جوى توست زنده دل از غاليه بوى توست

از نفسش، بوى وفايى ببخش ملك فريدون به گدايى ببخش

نظامى گنجوى (533 تا 540- 599 تا 602 ه. ق)

تاج لولاك

محمد كه بى دعوى تخت و تاج زشاهان به شمشير بستد خراج

تنش محرم تخت افلاك بودبرش صاحب تاج لولاك بود

رساننده ما را به خرم بهشت رهاننده از دوزخ تنگ زشت

ره انجام روحانى او دادمان ره آورد عرش او فرستادمان

درستى ده هر دلى كو شكست شفاعت كن هر گناهى كه هست

سر آمدترين همه سروران گزيده تر جمله پيغمبران

گر آدم ز مينو درآمد به خاك شد آن گنج خاكى به مينوى پاك

تويى چشم روشن كن خاكيان نوازنده جان افلاكيان

طراز سخن سكه نام توست بقاى ابد جرعه جام توست

كسى كو ز جام تو يك جرعه خوردهمه ساله ايمن شد از داغ و درد

مبادا كز آن شربت خوشگوارنباشد چومن خاكيى جرعه خوار

نظامى گنجوى (533 تا 540- 599 تا 602 ه. ق)

استشفاع رسول صلى الله عليه و آله

خواجگى هر دو عالم تا ابدكرده وقف احمد مرسل احد

يا رسول الله بس درمانده ام باد در كف، خاك بر سر مانده ام

بى كسان را كس تويى در هر نفس من ندارم در دو عالم جز تو كس

يك نظر سوى من غمخوار كن چاره كار من بيچاره كن

گرچه ضايع كرده ام عمر از گناه توبه كردم عذر من از حق بخواه

روز وشب بنشسته در صد ماتمم تا شفاعت خواه باشى يك دمم

از درت گر يك شفاعت در رسدمعصيت را مهر طاعت در رسد

ديده جان را بقاى تو بس است هر دو عالم را رضاى تو بس است

داروى درد دل من مهر توست نور جانم آفتاب چهر توست

جمال محمد

ماه فرو مانَد از جمال محمدسرو نرويد به اعتدال محمد

قدر فلك را كمال و منزلتى نيست در نظر قدر با كمال محمد

وعده ديدار هركسى به قيامت ليلة الاسرى شب وصال محمد

آدم و نوح و خليل و موسى عيسى آمده مجموع در ظلال محمد

عرصه دنيا مجال همت او نيست روز قيامت نگر مجال محمد

شمس و قمر در زمين حشر نتابندنور نتابد مگر جمال محمد

وان همه پيرايه بست جنت فردوس بو، كه قبولش كند بلال محمد

شايد اگر آفتاب و ماه نتابدپيش دو ابروى چون هلال محمد

چشم مرا تا به خواب ديد جمالش خواب نمى گيرد از خيال محمد

«سعدى» اگر عاشقى كنى و جوانى عشق محمد بس است و آل محمد

سعدى شيرازى (606- 690 تا 694 ه. ق)

امام رسل

كَرِيمُ السّجايا جَمِيلُ الشّيَم نَبِىُّ الْبَرايا شَفِيعُ الامَم

امام رسل، پيشواى سبيل امين خدا، مهبط جبرئيل

شفيع الورى، خواجه بعث و نشرامام الهدى، صدر ديوان حشر

كليمى كه چرخ فلك طور اوست همه نورها پرتو نور اوست

يتيمى كه ناكرده قرآن درست كتبخانه چند ملت بشست

چو عزمش برآهخت شمشير بيم به معجز ميان قمر زد دو نيم

چو صيتش در افواه دنيا فتادتزلزل در ايوان كسرى فتاد

به لا قامت لات بشكست خردبه اعزاز دين آب عزى ببرد

نه از لات وعزى برآورد گردكه تورات و انجيل منسوخ كرد

شبى برنشست از فلك بر گذشت به تمكين و جاه از ملك بر گذشت

چنان گرم در تيه قربت براندكه در سدره جبريل از او باز ماند

بدو گفت سالار بيت الحرام كه اى حامل وحى برتر خرام

چو در دوستى مخلصم يافتى عنانم ز صحبت چرا تافتى؟

بگفتا فراتر مجالم نماندبماندم كه نيروى بالم نماند

اگر يك سر موى برتر پرم فروغ تجلى بسوزد پرم

نمانده به عصيان كسى در گروكه دارد چنين سيدى پيشرو

چه نعت پسنديده گويم تو را؟عليك السلام اى نبى الورى

درود ملك بر روان تو بادبر اصحاب و بر پيروان تو باد

خدايا به حق بنى فاطمه كه بر قول ايمان كنم خاتمه

اگر دعوتم رد كنى ور قبول من و دست و دامان آل رسول

چه كم گردد اى صدر فرخنده پى زقدر رفيعت به درگاه حى

كه باشند مشتى گدايان خيل به مهمان دارالسلامت طفيل

خدايت ثنا گفت و تبجيل كردزمين بوس قدر تو جبريل كرد

رهنماى كاروان

در اين ره انبيا چون سارباننددليل و رهنماى كاروانند

و از ايشان سيد ما گشت سالارهم او اول هم او آخر در اين كار

ز احمد تا احد يك ميم فرق است همه عالم در اين يك ميم غرق است

احد در ميم احمد گشت ظاهردر اين ميم اول آمد عين آخر

بدو ختم آمده پايان اين راه در او منزل شده ادعو الى اللَّه

مقام دلگشايش جمع جمع است جمال جانفزايش شمع جمع است

شده او پيش و دلها جمله در پى گرفته جمله دلها دامن وى

در اين ره اوليا باز از پس و پيش نشانى مى دهند از منزل خويش

زحدّ خويش چون گشتند واقف سخن گفتند از معروف و عارف

شيخ محمود شبسترى (687- 720 ه. ق)

ستاره اى بدرخشيد

ستاره اى بدرخشيد و ماه مجلس شددل رميده ما را انيس و مونس شد

نگار من كه به مكتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسأله آموز صد مدرس شد

طربسراى محبت كنون شود معموركه طاق ابروى يار مَنَش مهندس شد

به بوى او دل بيمار عاشقان چو صبافداى عارض نسرين و چشم نرگس شد

كرشمه تو شرابى به عاشقان پيمودكه علم بى خبر افتاد و عقل بى حس شد

حافظ شيرازى (726- 791 ه. ق)

ولاى محمد

ماء مَعين چيست؟ خاك پاى محمد صلى الله عليه و آله حبل متين رشته ولاى محمد صلى الله عليه و آله

خلقت عالم براى نوع بشر شدخلقت نوع بشر، براى محمد صلى الله عليه و آله

جان گرامى دريغ نيست زعشقش جان من و صد چومن فداى محمد صلى الله عليه و آله

جاى محمد درون خلوت جان است نيست مرا ديگرى به جاى محمد صلى الله عليه و آله

حد ثنايش بجز خداكه شناسدمن كه و انديشه ثناى محمد صلى الله عليه و آله

ليس كلامى يفى بنعت كماله صل الهى على النبى و اله

نور بقا آمد آفتاب محمد صلى الله عليه و آله پرده آن نور خاك و آب محمد صلى الله عليه و آله

چشم خدابين بجز خداى نبيندچون زميان برفتد نقاب محمد صلى الله عليه و آله

چون شب اسرى كشيد سرمه «مازاغ»نقش سِوى كى شود حجاب محمد صلى الله عليه و آله

دولت فردا به هيچ باب نيابدهركه شد امروز رد باب محمد صلى الله عليه و آله

هر چه بود درج در صحيفه هستى منتخبى باشد از كتاب محمد صلى الله عليه و آله

ليس كلامى يفى بنعت كماله صل الهى على النبى و آله

گر نبود پرده صفات محمد صلى الله عليه و آله خلق بسوزد ز نور ذات محمد صلى الله عليه و آله

ساخته چون زر ناب ناسره مس راپرتو اكسير التفات محمد صلى الله عليه و آله

مستى او از شراب ساقى باقى مستى باقى ز باقيات محمد صلى الله عليه و آله

در صف هيجا به وقت صولت اعداكوه خجل ماند از ثبات محمد صلى الله عليه و آله

من كه زنم در سخنورى دم اعجازعاجزم از شرح معجزات محمد صلى الله عليه و آله

ليس كلامى يفى بنعت كماله صل الهى على النبى و آله

چرخ كه خم شد پى سجود محمد صلى الله عليه و آله هست حبابى ز بحر جود محمد صلى الله عليه و آله

ده وليعهدى خود مهدى را

تا به خواب اجل اى گوهر پاك!خوابگه ساختى از بستر خاك

فلك از غيرت خاك آشفته است«ليتنى كنت ترابا» گفته است

چند در حجله به تنها خفتن؟حجره از گرد فنا، نارفتن؟

شانه زن سلسله مشكين راسرمه كش نرگس عالم بين را

گل بستان سراى آفرينش

محمد كيست؟ جان را قرةالعين كمان ابروى بزم قاب قوسين

دو چشم روشن ارباب بينش گل بستان سراى آفرينش

دلش از معرفت بر اوج افلاك زبانش در مقام «ماعرفناك»

از آن مى داشت «آدم» دانه را دوست كه از جان خوشه چين خرمن اوست

به كشتى نوح اگر شد صاحب عهدولى نسبت به او طفلى است در مهد

اگر يعقوب ازو بويى شنيدى چو گل پيراهن يوسف دريدى

به جان شد يوسف مصرى غلامش عزيز مصر از آن گرديد نامش

صد ابراهيم را در آذر انداخت صد اسمعيل را قربان خود ساخت

عصاى موسوى را قدر بشكست دم عيسى مريم را فروبست

چو خاتم در عبادت پشت او خم بدو مهر نبوت مهر خاتم

جمال اللَّه

از خدا گر ره خداطلبى مطلب جز محمد عربى

زانكه مطلوب اهل بينش اوست بلكه مقصود آفرينش اوست

شاه ايوان مكه و يثرب ماه تابان مشرق و مغرب

شرف گوهر بنى آدم در شرف، سرور همه عالم

شهريارى كه خيل اوست همه عرش و كرسى، طفيل اوست همه

كوى او مقصد است و او مقصوداو محمد، مقام او محمود

پنجه آفتاب را برتافت با يك انگشت، قرص مه بشكافت

بود برتر ز انجم و افلاك زآن نيفتاد سايه اش بر خاك

آنكه بگذشت از سپهر برين سايه او كجا فتد به زمين؟

يا شفيع المذنبين

تا نگرديده است خورشيد قيامت آشكارمشت آبى زن به روى خود زچشم اشكبار

در بيابان عدم، بى توشه رفتن مشكل است در زمين چهره خود، دانه اشكى بكار

مزرع اميد را زين بيشتر مپسند خشك بر رگ جان نشترى زن قطره چندى ببار

ديده بيدار مى بايد ره خوابيده راتا نگرديده است صبح از خواب غفلت سر برآر

مور از ذوق طلب، آورد بال و پر برون غيرتى دارى تو هم پاى طلب از گل بر آر

رشته طول امل را باز كن از پاى دل از گريبان فلك مانند عيسى سر برآر

ارمغانى بهر يوسف بهتر از آيينه نيست چهره دل را مصفا ساز از گرد وغبار

خانه در بسته، فانوس حضور خاطر است هم زبان را بسته و هم چشم را پوشيده دار

تيره روزان را درين منزل به شمعى دست گيرتا پس از مردن، تو را باشد چراغى بر مزار

فضل يزدان

در عرصه دو گيتى از آشكار و پنهان زيباترين بديعى كآمد زفضل يزدان

از عقلهاست اول وز نفسهاست قدسى از عضوهاست ديده، وز عرقهاست شريان

از پيكهاست جبريل، وز مژده هاست بعثت از اصلهاست توحيد، وز فضلهاست ايمان

برخيز شتربانا

برخيز شتربانا بربند كجاوه كز چرخ همى گشت عيان رايت كاوه

در شاخ شجر برخاست آواى چكاوه وز طول سفر حسرت من گشت علاوه

بگذر بشتاب اندر از رود سماوه در ديده من بنگر «درياچه ساوه»

وز سينه ام «آتشكده پارس» نمودار

از رود سماوه ز ره نجد و يمامه بشتاب و گذر كن به سوى ارض تهامه

بردار پس آنگه گهر افشان سرخامه اين واقعه را زود نما نقش به نامه

در ملك عجم بفرست با پَرّ حمامه تا جمله ز سر گيرند دستار و عمامه

جوشند چو بلبل به چمن كبك به كهساربنويس يكى نامه به شاپور ذوالاكتاف

كز اين عربان دست مبر نايژه مشكاف

هشدار كه سلطان عرب داور انصاف گسترده به پهناى زمين دامن الطاف

بگرفته همه دهر زقاف اندر تا قاف اينك بدرد خشمش پشت و جگر و ناف

آن را كه درد نامه اش از عجب و زپندار

صلاى رحمت رسيد

صبح سعادت دميد، ياد صبوحى به خير!صومعه بر باد رفت، دور بيفتاد دير

يار غيور است و نيست نام و نشانى زغيردم مزنيد از مسيح، عذر بخواه از عزيز

خواجه عالم نهاد تاج رسالت به سرعرصه گيتى گرفت از قدمش زيب و فر

وادى بطحاى عشق، بارقه طور شد؟سينه سيناى عشق، باز پر از نور شد؟

يا سر سوداى عشق، باز پر از شور شد؟يا كه زصبهاى عشق، عاقله مخمور شد؟

خواجه عالم نهاد تاج رسالت به سرعرصه گيتى گرفت از قدمش زيب و فر

كشور توحيد را، شاه فلك فر رسيدعرصه تجريد را، چشمه خاور رسيد

فخر بشر

اى مام شرف فخر بشر آوردى يكتا پسرى رشگ قمر آوردى

زين نجم درخشنده ز عرش از ره مهربر فرش جلال و زيب و فر آوردى

نازد دو جهان بدين پسر كز رحمت بر امت اسلام پدر آوردى

از كعبه دهد نداى آزادى راخود يار و معين رنجبر آوردى

يوسف به كمال حسن اگر مشهور است زيباتر از او مليح تر آوردى

خيرالبشر است و رحمتش عالمگيرنازم به تو كاين فخر بشر آوردى

سلطان رسل خلاصه موجودات يعنى كه خديو بحر و بر آوردى

سيناى دگر به مكه آمد به وجوديا جلوه طور از شجر آوردى

مجموع صفات انبيا را يكسردر كسوت مصطفى به بر آوردى

در ماه ربيع مهر رخشانى راآدينه به هنگام سحر آوردى

اين اختر تابنده زچرخ عزت رخشنده تر از شمس و قمر آوردى

عنايت ازلى

بيافريد مقدس، خدا محمد راهزار جان مقدس فدا محمد را

ز نور خويش چو او را بيافريد خداجدا مدان نفسى از خدا محمد را

چو نور شمس كه از وى جدا نمى گرددخدا نمى كند از خود جدا محمد را

كه تا زنور وى ايجاد كاينات كندبيافريد خدا ابتدا محمد را

موخر است و به معنى مقدم از آدم خبر بخوان و بدان مبتدا محمد را

صلاى عشق چو در داد شاهد ازلى نخست كرد منادى ندا محمد را

نجات دنيى و عقبى اگر همى خواهى زروى صدق بكن اقتدا محمد را

عنايت ازلى آن سفينه اى است كه كرددر آن سفينه خدا ناخدا محمد را

ببايدش كه كند اقتدا به آل على كسى كه كرد به خود مقتدا محمد را

محمد على مصاحبى نايينى «عبرت»

محشر كرد

شبى كه روى تو، بزم مرا منور كردبه شب، دميدن خورشيد را ميسر كرد

نديده بود به دامان شب، دميدن مهرفلك چو روى تو را دوش ديد باور كرد

مگر فروغ جمال تو را به يادآوردكه ماه، دامن خود را به شب، پر اختر كرد

چو نقشبند ازل، طرح مهر روى تو ريخت سياهروزى خورشيد را مقدر كرد

ستاره سوخته آفتاب عشق تو دوش به بال نور نشست و ز چرخ سر بر كرد

محمد صلى الله عليه و آله

هر چه گل آيينه جمال محمدآيينه، حيرت كش خيال محمد

از شب معراج مانده بر پر جبريل گرد براق سپيد يال محمد

سبزى باغ بهشت چيست اگر نيست رشته نخى از كنار شال محمد

نغمه سراى كدام صبح سپيدندبلبلكان بر لب بلال محمد؟

ماكه فروماندگان حلقه ميميم تا كه تواند رسد به دال محمد

هر اثرى عاقبت اسير زوالى است جز اثر عشق لايزال محمد

يعنى «اگر عاشقى كنى و جوانى عشق محمد بس است و آل محمد»

حسن دلبرى

پيغمبر خورشيد و باران

زمين گهواره كابوسهاى تلخ انسان بودزمان چون كودكى در كوچه هاى خواب حيران بود

خدا در ازدحام ناخدايان جهالت گم جهان در اضطراب و ترس در آغوش هذيان بود

صدا در كوچه هاى گيج مى پيچيد بى حاصل سكوتى هرزه سرگردان صحرا و بيابان بود

نمى روييد در چشمى به جز ترديد و وهم و اشك يقين، تنها سرابى در شكارستان شيطان بود

شبى رؤياى دور آسمان در هيأت مردى به رغم فتنه هاى پيش رو در خاك مهمان بود

جهان با نامش از رنگ و صدا سيراب شد آخرمحمد واپسين پيغمبر خورشيد و باران بود

سيد ضياءالدين شفيعى

منظور از آفرينش

اى منتهاى خلقت عالم از ابتدا!منظور از آفرينش آدم از ابتدا!

تنها تويى كه مقصد غايى خلقتى برپا شد از براى تو عالم از ابتدا

بى خلقت تو ختم نمى شد پيمبرى اى بر پيمبران همه، خاتم از ابتدا

از انبيا كه رفت به معراج غير تو؟اى در حريم دوست تو محرم از ابتدا

ترانه ميلاد

و انسان هر چه ايمان داشت پاى آب و نان گم شدزمين با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد

شب ميلاد بود و تا سحرگاه آسمان رقصيدبه زير دست و پاى اختران آن شب زمان گم شد

همان شب چنگ زد در چين زلفت، چين و غرناطه ميان مردم چشم تو يك هندوستان گم شد

جذبه مهر

جذبه مهر تو آورد مرا بار دگرغير عشق تو نبوده است مرا كار دگر

هر كه را نيست به دل شور ولايت برودبفروشد دل بى مهر به بازار دگر

اين دل سوخته و ديده گريان مرانيست جز دست كريم تو خريدار دگر

يا رسول اللَّه! اى مرقد تو كعبه عشق بر لبم نيست به جز ياد تو گفتار دگر

من كه عمرى است به درگاه تو سر مى سايم نروم از در اين خانه به دربار دگر

زائر كوى رسوليم، خدايا مپسنددر ره عشق گزينيم جز او يار دگر

جواد محدثى

صداى سخن دل

نام تو را خواندم و شعرى سپيددر غزلستان خيالم دميد

در پى نام تو غزل مست مست آمد و در خلوت شعرم نشست

حرف تو را گفتم و گويى بهاربا دل من داشته صدها قرار

نام تو آغاز شكوفايى است حرف تو لبريز ز گويايى است

پيش قدوم تو افُق خم شده سنگ پر از صحبت زمزم شده

بيد اگر خم شده مجنون توست لاله اگر سوخته دل خون توست

سرو اگر قامتى افراشته رايت سبز تو نگه داشته

گل چو به توصيف تو پرداخته گونه اش از شوق گل انداخته

آب زحرف تو زلال آمده رود از اين زمزمه حال آمده

غنچه به عطر نفست باز شدفصل شكفتن زتو آغاز شد

شعر اگر عاطفه آموخته چشم به لعل غزلت دوخته

آينه و آب زلال توانددر همه جا غرق خيال تواند

آب گرفته است زرويت وضوآب به لطف تو پر از آبرو

هر چه بهار است زلبخند توست هر چه شكفته است زپيوند توست

بى تو سخن بود تغزل نبودعاطفه و عشق و تخيل نبود

بى تو سخن ها همه بى بال بودسيب سبدهاى غزل كال بود

عشق و سخن را به هم آميختى صد غزل تازه در آن ريختى

حنجره ات تا غزل آغاز كردبسته ترين پنجره را باز كرد

نى همه جا از تو حكايت كندساده صميمانه صدايت كند

بى تو صداى سخن دل نبودشعرتر و حافظ و بيدل نبود

پنجره تا سوى تو وا مى شودخانه پر از آينه ها مى شود

دل به سخنهاى تو عاشق تر است روى شهيد تو شقايق تر است

آب به لبيك تو شد آبشاركوه تو را ديد كه دارد وقار

شب به پايان رسيد

بامداد اميد بود و نويدخنده زن سر زد از افق، خورشيد

با خط نور، در سپهر نوشت:صبح دانش به شام جهل، دميد

شب به پايان رسيد، انسانها!صبح قرآن دميد، انسانها!

قطره ها، ذرّه ها، به لحن فصيح ريگ ها، سنگ ها، به صوت مليح

همه بانگ رسايشان: تكبيرهمه ذكر مدامشان: تسبيح

خيزد از دشت و باغ و نخل و گياه نغمه: لا اله الّا اللَّه

عيد امّيد و عيد وجد و سرورمردن تيرگى، ولادت نور

عيد مستضعفان وادى ظلم عيد مه طلعتان زنده به گور

طلوع نگاه

تا بر بسيط سبز چمن پا گذاشته است چشمش بهار را به تماشا گذاشته است

از بس كه دست برده در آغوش آسمان پا بر فراز گنبد مينا گذاشته است

رباعى ها و دوبيتى ها

صلوات

از ازل بر همه ذرات جهان تا عرصات مى رسد ز آبروى آل محمد بركات

وه چه بدبخت و سيه روست هر آنكس كه ز جهل بشنود نام محمد نفرستد صلوات

سيّد رضا «مؤيّد»

بعثت

بعثت

از حرا، آيات رحمان و رحيم آمد پديديا نخستين حرف قرآن كريم آمد پديد

صوت «اقرء باسم ربك» مى رسد بر گوش جان يا كه از كوه حرا خلق عظيم آمد پديد

نغمه «يا ايها المدثر» از جبريل بين يك جهان رحمت به ما از آن گليم آمد پديد

بانگ توحيد است از هرجا طنين افكن به گوش فانى اصحاب شيطان رجيم آمد پديد

سيد امّى لقب بر دست قرآن مى رسديا به گمراهان صراط مستقيم آمد پديد

قصه لولاك باشد شاهد گفتار من يعنى امشب قلب عالم از قديم آمد پديد

در حرا بر مصطفى امشب شد از حق جلوه گرآنچه اندر طور سينا بر كليم آمد پديد

لحظه تكوين قرآن

و آن شب تا سحر غار حرا خورشيد باران بودزمان، دل بى قرار لحظه تكوين قرآن بود

سكوت لحظه ها را مى شكست از آه خود، مردى كه در هر قطره اشك او غمى ديرين نمايان بود

طلوع از حرا

بست از وفا جراحت دلهاى خسته راترميم كرد آينه هاى شكسته را

از چهره گرفته خورشيد پاك كردبا دستمال عاطفه، گرد نشسته را

پهناى آسمان حرا، شب عبور كرداز ارتفاع مكه طلوع خجسته را

اى آسمان! زمان نزول فرشته هاست پس باز كن تمامى درهاى بسته را

سيد فضل اللَّه قدسى

آواز پر جبرئيل

بر كند از آغوش مكه خويش را مرداز خود به دور انداخت آن تشويش را مرد

خود را رهاند از بند مسموم شب شوم از شهوت سنگين مكه مرگ محتوم

مرگ نشستن، سخت خشكيدن، فسردن مرگى به مرداب تحجر دل سپردن

از حجم سنگين گناه بت پرستان مانند عنقا پر فرا بگشود يكران

«بايد به راه افتاد»، اين را گفت و برخاست كامشب شب عشق و شب فرزند فرداست

شب در شكوه گامهايش غرق مى شدتا گام بر مى داشت رعد و برق مى شد

دل را كه در آغوش فردا مى كشانيدشوريدگى را آب دريا مى چشانيد

از بستر دلتنگ مكه سوى صحراپيمود بعد از كوچه اوج قله ها را

شوق حضورى شعله ور مى گشت در اوشور شگرفى گرم تر مى گشت در او

تا باز يابد مهبط وحى خدا راشوريده بر مى داشت هر دم گامها را

غار حرا را بستر طوفان خود يافت حال نيايش جامه نو بر تنش بافت

گل انسان

امشب زمين حرف بزرگى را به لب داردامشب زمين خورشيد بر لبهاى شب دارد

امشب زمين حرفى به لب دارد غرورانگيزحرفى كه خواهد گفت و خواهد بود شورانگيز

حرفى كه شب از التهابش آب خواهد شدمثل شهابى از گلو پرتاب خواهد شد

آواز

شب

شب وادى امشب شب تشنه اى است شب اين سان نبوده است، اين تشنه كيست؟

شب امشب شعور است، بيدارى است شب از جان من تا خدا جارى است

شبى پشت دروازه هاى طلوع چو شبنم پر از تازه هاى طلوع

شبى از تب لاله سرشارترز چشمان خورشيد بيمارتر

شبى مثل گل پر ز بوى خداشبى جرعه نوش از سبوى خدا

شبى از دل غنچه مرموزترشبى از همه روزها روزتر

شبى بغض آيينه ها در گلوشبى مانده در حسرت گفت وگو

شب امشب شب مى فروشان مست شب وجد آيينه پوشان مست

شب امشب به سوى حرا مى رودبه ديدار آيينه ها مى رود

حرا بود و دل بود و شب بود و اوشبى آتش افروز، تب بود و او

شب از نور لبريز، از نشوه پرشب از شور لبريز، از نشوه پر

رسول سبز تعهد

گلوى باديه هر لحظه تشنه تر مى گشت چو تاولى ز عطش از سراب بر مى گشت

هبل نشسته به تاراج بينوايى هامنات و لات و عزى خسته از خدايى ها

به روح باديه هر ناخدا خدايى داشت خداى باديه از ناخدا گدايى داشت

تو خواب بودى و خورشيد جمعه داد نويدكه با طليعه خورشيد زاده شد خورشيد

خاستگاه نور

غروبى سخت دلگير است

و من، بنشسته ام اين جا، كنار غار پرت و ساكتى، تنها

كه مى گويند: روزى، روزگارى، مهبط وحى خدا بوده است

و نام آن «حرى» بوده است

و اين جا سرزمين كعبه و بطحاست ...

و روز، از روزهاى حج پاك ما مسلمانهاست.

برون از غار:

زپيش روى و زير پاى من، تا هر كجا، سنگ و بيابان است.

هوا گرم است و تبدار است، اما مى گرايد سوى سردى، سوى خاموشى.

و خورشيد از پس يك روز تب، در بستر غرب افق، آهسته مى ميرد.

جبريل آمده

نور «اقرَأ»، تابد از آيينه ام كيست در غار حراى سينه ام؟!

رگ رگم، پيغام احمد مى دهدسينه ام، بوى محمّد مى دهد

گل دمد از آتش تاب و تبم معجز روحُ القُدُس دارد لبم

من سخن گويم، ولى من نيستم اين منم يا او؟! ندانم كيستم؟!

جبرييل امشب دمد در ناى من قدسيان، خوانند با آواى من

اى بتان كعبه! در هم بشكنيدبا من امشب از محمّد دم زنيد

دم زنيد از دوست، خاموشى چرا؟اى فراموشان! فراموشى چرا؟

از حرا، گلبانگ تهليل آمده ديده بگشاييد، جبريل آمده

اينك از بيدادها، ياد آوريدبا امين وحى، فرياد آوريد

بردگانِ برده بار ظلم و زور!دخترانِ رفته زنده زير گور!

كعبه! اى بيت خدا عزّ وجل تا به كى در دامنت لات و هبل؟!

مكّه، تا كى مركز نااهل ها؟پايمال چكمه بوجهل ها؟

كارون نور را، بانگ دَراست يك جهان خورشيد در غار حَراست

نام محمّد صلى الله عليه و آله

آغاز يك انديشه، يك فكر جهانى است آغاز يك شعر لطيف آسمانى است

تابيد نور ايزدى بر صفحه خاك از ماوراى اين جهان زان سوى افلاك

بهر هدايت تا محمّد صلى الله عليه و آله گشت مأمورشد پهندشت اين جهان يك معبد نور

عصر جهالت بود و شب بيداد مى كردعشق و محبّت صبح را فرياد مى كرد

داس جهالت ساقه را از ريشه مى زدبر اصل بودن، در حقيقت، تيشه مى زد

هر بامدادى خنده اى خاموش مى شدهر شامگاهى جام دوشين، نوش مى شد

هر مادرى انديشناك از باردارى مى كرد بر آينده خود سوگوارى

از دست مى شد عاطفه، مى مرد پاكى در زير گام كبر، شيطان هاى خاكى

ناگاه باغ آفرينش برگ و بر دادبستان هستى را خداوندش ثمر داد

بر پيكر بى جان عالم روح آمدبهر نجات آدميت، نوح آمد

از كوه جارى، چشمه اى از نور گرديدقلب بشر از جلوه اش مسرور گرديد

سوگ سروده ها

غم پيامبر

در و ديوار را امشب سيه پوشيد اى مردم كه غم در سينه اهل ولا جوشيد اى مردم

تمام لاله ها سر در گريبانند از اين غم كه زهرا از غم بابا سيه پوشيد اى مردم

مدينه زين غم عظمى فضايش درد آلود است در آن وادى شميم درد و غم پيچيد اى مردم

براى گلفشانى روى خاك قبر پيغمبرگل اشك از دو چشم خويش زهرا چيد اى مردم

غربت اسلام

باز از آتش غم جان جهان مى سوزدشمع مى گريد و پروانه جان مى سوزد

آفتاب نبوى چهره نهان ساخت مگر؟كه زحسرت دل ذرّات جهان مى سوزد

از غم رحلت پيغمبر اسلام هنوزدر تن امت مرحومه روان مى سوزد

در ميان جسم نبى مانده و تنهاست على دل مولاست كز اين داغ گران مى سوزد

جسم بى جان پدر بيند و حال شوهرزين مصيبت دل زهراى جوان مى سوزد

سيّد رضا «مؤيّد»

بقيع

صحن ويران

وه چه خوش آرامگاهى پرضيا دارد بقيع كز ضيائش پرضيا ارض و سما دارد بقيع

ظاهراً گر ارض ويران گشته اى آيد به چشم باطناً در سينه گنجى پربها دارد بقيع

چارقبر از چار سرور بى ضريح و بى حرم صحن ويران گشته اى در آن سرا دارد بقيع

نيست آثارى زقبر مخفى زهرا ولى بيت الاحزانى در آن محنت فزا دارد بقيع

لمعه لمعه نور مى خيزد از آن سوى سماچون نهان در خود جمال مجتبى دارد بقيع

زهد خيزد از ترابش با خضوع و با خشوع سيد سجاد فخرالأوصيا دارد بقيع

سرور دريا شكاف علم خوابيده در اوباقر بحرالعلوم ذوالعطا دارد بقيع

راز نهان

برگشا مهر خموشى از زبانت اى بقيع جاى زهرا را بگو با زائرانت اى بقيع

ديده گريان ما را بنگر و با ما بگودر كجا خوابيده آن آرام جانت اى بقيع

لطف كن گم كرده ما را نشان ما بده بشكن اين مهر خموشى از زبانت اى بقيع

گر دهى بر من نشان از قبر زهرا تا ابدبرندارم سر زخاك آستانت اى بقيع

گفت مولا راز اين مطلب مگو با هيچ كس خوب بيرون آمدى از امتحانت اى بقيع

گر ندارى اذن از مولا كه سازى بر ملادست كم با ما بگو از داستانت اى بقيع

اشك هاى منجمد

نگاه، آينه اشك و آستين ديواردلم پياله درد است پشت اين ديوار

غبارها به خدا اشك هاى منجمدندببين چه سان شده با اشك ها عجين ديوار

چه ماجراى عجيبى چه بهت سنگينى سكوت آينه سرشار و شرمگين ديوار

اگرچه قصه ديوارها غم انگيز است چقدر حك شده بر شانه زمين ديوار

ميان اين همه داغ و كنار اين همه رنج شده است با من دلخسته همنشين ديوار

به خونِ ريخته از چشم لاله مى ماندميان مردم مشتاق چون نگين ديوار

به سوى عرش خداوند تا ابد باز است چهار پنجره آن سوى آخرين ديوار

محسن حسن زاده ليله كوهى

قبرستان بقيع

صحنه اى بس جان فزا و دل نشين دارد بقيع رنگ و بو از لاله هاى باغ دين دارد بقيع

گشته دامانش زيارتگاه قرص آفتاب سايه از بال و پر روح الامين دارد بقيع

زآسمان وحى دارد در بغل خورشيدهاگرچه جا در دامن خاك زمين دارد بقيع

تا چراغش قبر بى شمع و چراغ مجتبى است روشنى در ديده اهل يقين دارد بقيع

خرمنى از مشك جنّت بر سر هر تلّ خاك از غبار قبر زين العابدين دارد بقيع

تا توسل بر مزار حضرت باقر برنديك جهان دل در يسار و در يمين دارد بقيع

لاله عباسى از دامان پاكش سرزندخُرّمى از تربت امّ البنين دارد بقيع

قبر ابراهيم را بگرفته در آغوش جان فيض ها از پيكر آن نازنين دارد بقيع

خاك آن صحرا صدف، درّ فاطمه بنت اسدگوهرى چون مادر حبل المتين دارد بقيع

پيكرى گم گشته در اشك اميرالمؤمنين لاله اى از رحمةللعالمين دارد بقيع

برمشام «ميثم» آيد بوى قبر فاطمه سينه اى خوش بوتر از خلد برين دارد بقيع

غلامرضا سازگار «ميثم»

مهبط رحمت

بس كه از دل كشيده آه بقيع به حريم تو يافت راه بقيع

از تو رونق گرفت و فرّ و شكوه وز تو دارد جلال و جاه بقيع

از طفيل وجود توست كه هست مهبط رحمت اله بقيع

اينك از فيض همجوارى توست جاى آمرزش گناه بقيع

از چه قبرت به خاك يكسان است؟اى به مظلوميّتت گواه بقيع

به مثل شد مدينه چون كنعان مجتبى يوسف است و چاه بقيع

روز از تاب آفتاب حجازبه خدا مى برد پناه بقيع

در ميان سكوت و ظلمت شب راز دل مى كند به ماه بقيع

قتلگاه حسين، كرب و بلاست مجتبى راست قتله گاه بقيع

پى دلجويى دو گل، زهراگاه در كربلاست گاه بقيع

خوابيده است

زير اين خاك از فضيلت گنج ها خوابيده است آسمان هايى به زير اين ثرى خوابيده است

چار ركن دين و ايمان چار مصباح هدى هريكى شمع بساط كبريا خوابيده است

سبط اكبر مجتبى دوم امام دين حسن با دل صد پاره از زهر جفا خوابيده است

آنكه جسم نازنينش را زبعد مردنش تيرباران كرد خصم بى وفا خوابيده است

آنكه شد آزرده از زنجير اعدا گردنش تا به شام از كربلاى پربلا خوابيده است

باقر علم نبى پنجم امام شيعيان ديده از اعداى قرآن رنج ها خوابيده است

صادق آل محمد با دلى لبريز خون از جفا و ظلم منصور دغا خوابيده است

پهلوى بشكسته روى نيلگون بازو كبوداندر اينجا حضرت خيرالنسا خوابيده است

فراهى

جان جهان

چون شرف نزد خداى ذوالمنن دارد بقيع نام خود ورد زبان مرد و زن دارد بقيع

من نمى دانم چرا حزن آورد نام بقيع گوئيا در جنب خود بيت الحزن دارد بقيع

اين كه صابر بى حريم و صحن و ايوان مانده است بحر حلم حق امام ممتحن دارد بقيع

نيست قبرستان، بود اين پيكر جان جهان پنج جان پاك را اندر بدن دارد بقيع

جان عالم احمد است و جان احمد فاطمه فاش گويم جان عالم را به تن دارد بقيع

سيد سجاد و زهرا تا در آن جا خفته اندتا ابد آه و غم و رنج و محن دارد بقيع

باقر علم نبى آن جا دفين و بى حرم بس حوادث زان گروه پر فتن دارد بقيع

از غم و داغ رئيس مذهب شيعه هنوزماجراى پربلاى دل شكن دارد بقيع

گوهر يكدانه ابراهيم پور احمد است قرص ماهى را كه اندر پيرهن دارد بقيع

فاطمه بند اسد عباس با ام البنين آن چنان گل هاى در طرف چمن دارد بقيع

حسين نيك

هواى بقيع

در سر من بود هواى بقيع بر لب من بود ثناى بقيع

دل شوريده را قرارى نيست مرغ دل پر زند براى بقيع

آرزويى نباشدم در دل به جز از شوق و جز لقاى بقيع

بشنود بوى عشق زآن وادى هركسى باشد آشناى بقيع

پاره هاى تن رسول خداخفته در خاك با صفاى بقيع

حضرت باقر و امام ششم عابدين است و مجتباى بقيع

ناله هاى على طنين اندازباشد از غصه در فضاى بقيع

داستان على و آن دل شب هست شرحى زماجراى بقيع

سيد عبدالحسين رضايى

چند سال دارى تو؟!

شنيده ام كه دلى پر ملال دارى تومگر چه خاطره اى در خيال، دارى تو؟

مدينه! هيچ گلى از تو گلنفس تر نيست كه بوى احمد و زهرا و آل دارى تو

هنوز عطر دعا، در فضاى تو جارى است هنوز بوى اذان بلال دارى تو

مدينه! بوسه به خاك تو مى زند افلاك زبس كه فرّ و شكوه و جلال دارى تو!

دوام دولت تو، در حضور حضرت اوست بمان! كه منزلتى لا يزال دارى تو

روايت صبر

بقيع وسعت بى انتهاى غربت من بقيع گستره غم، فضاى غربت من

بقيع خيمه همسايه با مصيبت هابقيع بقعه ماتم سراى غربت من

بقيع بغض گره خورده در گلوى سكوت غم نهان شده در لابه لاى غربت من

بقيع صفحه اى از دفتر روايت صبرخلاصه نامه اى از ماجراى غربت من

مدينه است و بقيع است و يك نيستان داغ كه رويد از دل هر نى نواى غربت من

سكوت سبز برويد ز خشم سرخ اين جاكه صبر گريه كند خون براى غربت من

در اين خرابه نهان است گنج تنهايى كه شيعه راست امانت، بهاى غربت من

زبس كه شعله آهم به چرخ برخيزدپرنده پر نزند در هواى غربت من

مناره اى به بلنداى چارده قرن است كه بر سپهر رساند صداى غربت من

هجوم وغارت وتخريب اين حريم خداست غريب خاطره ماجراى غربت من

هنوز نيش قلم هاست زخمى ترديدكه عقده باز كنند از كجاى غربت من

حريم گمشده مادرم اگر خواهى بپرس از من و از كوچه هاى غربت من

به برگ برگ شقايق به لاله ها سوگندكه مى رسد به اجابت دعاى غربت من

برون ز عزلت اين چارسنگ امّيد است به سنگ فرش حرم جاى پاى غربت من

محمد موحديان قمى «اميد»

مهبط جبرئيل

سلام اى خفتگان در مدينه سلام اى عاشقان بى قرينه

سلام اى هاديان وادى طورسلام اى رهروان خطّه طور

سلام اى باب جبريل مُكرّم سلام اى عشق و عقل، اندر تو مُدغم

سلام اى قُبّه خضراى احمدسلام اى خفته در خاكت محمّد

مدينه جاى جاى تربت توگواهى مى دهد بر غربت تو

مدينه مهبط جبريل اينجاست هم اينجا باب ارباب تقاضاست

سلام اى مصطفى را برگرفته به دامن جسم آن سَروَر گرفته

هر آن كس بشنود درد و غم توبسوزد تا ابد در ماتم تو

سلام اى تربت زهراى اطهرسلام اى محسن نشكفته پرپر

سلام اى رازها در تو نهفته به چاه اندر على اسرار گفته

سلام اى اشگ زهرا در تو جارى به فقدان پدر در سوگوارى

سيد مهدى ميرآفتاب «حسام»

رباعى ها و دوبيتى ها

چلچراغ

غريبانه، بگريم من به داغت بگيرم از دل تنگم سراغت

تويى مهتاب شب هاى غريبى كه رشگ كهكشان شد چلچراغت

سيدعلى اصغر موسوى «سعا»

حضرت زهرا عليها السلام

گل سروده ها

اختر برج رسول

اى به گوهر ذات پاكت بضعه خير الانام وى مهينه بانوى جنت ز روى احترام

مايه آرام دل نور دو چشم روشنى پيشوايى هر دو عالم را، هزارانت سلام

اختر برج رسولى زهره زهرالقب وز طفيل كوكبت اين مهد عليا را خرام

بر سپهر عزتت اولاد مانند نجوم آسمان عصمتى رخساره ات ماه تمام

قرة العين رسولى و آن دو نور ديده ات هم ملائك را امين و هم خلايق را امام

دخت پيامبر

ختم رسل چو فاطمه گر دخترى نداشت بى شبهه آسمان حيا اخترى نداشت

گر خلقت بتول نمى كرد، كردگاردر روزگار، شير خدا همسرى نداشت

چشم رسول

خداى را نتوان ديد جز به چشم رسول رسول را نبود نور چشم غير بتول

اگر بتول به چشم رسول نور نبودنديده بود خدا را كسى به چشم رسول

بلى به ديده بود نور علت ديدن محال باشد تفكيك علت از معلول

نتيجه اى كه مرا زين قضيه منظور است رواست اينكه به موضوع پى برد محمول

سپس ببايد از نور ديده احمدخداى را نظر آرى به ديدگان عقول

اگر معاينه خواهى جمال حق ديدن به مهر فاطمه مرآت دل نما مصقول

تو را گرفت و جهان را طلاق گفت على از آن شده است جهان بر هلاكت تو عجول

غافل مازندرانى (1245-؟ ه. ق)

خلقت زهرا

شنيد گوش دلم مژده از ولادت زهراگشود بلبل طبعم زبان به مدحت زهرا

فضاى كعبه منّور شد از فروغ جمالش صفا گرفت صفا از صفاى صورت زهرا

خداى اكبر و اعظم نكرده خلق به عالم زنسل حضرت آدم زنى به شوكت زهرا

بجز خديجه كبرا كه هست مظهر عصمت نزاد مادر ديگر زنى به عصمت زهرا

فيض نخست

دختر فكر بكر من غنچه لب چو وا كنداز نمكين كلام خود حق نمك ادا كند

طوطى طبع شوخ من، گر كه شكرشكن شودكام زمانه را پر از شكّر جانفزا كند

خامه مشكساى من، گر بنگارد اين رقم صفحه روزگار را، مملكت ختا كند

نظم برد بدين نسق، از دم عيسوى سبق خاصه دمى كه از، مسيحا نفسى ثنا كند

وهم به اوج قدس ناموس اله كى رسد؟فهمِ كه نعت بانوى خلوت كبريا كند؟

ناطقه مرا مگر روح قدس كند مددتا كه ثناى حضرت سيده نسا كند

فيض نخست و خاتمه، نور جمال فاطمه چشم دل از نظاره در، مبدأ و منتهى كند

صورت شاهد ازل، معنى حسن لم يزل وهم چگونه وصف آئينه حق نما كند

مطلع نور ايزدى، مبدأ فيض سرمدى جلوه او حكايت از خاتم انبيا كند

اى خاتون محشر!

چه خرم مى وزد باد بهار از دامن صحراعبيرآميز و نكهت بيز و عشرت خيز و بهجت زا

كنار جويباران، رسته هر سو نو گلى از گل سپيد و آبى و زرد و بنفش ونيلى و حمرا

عجب نبود اگر لاف كليمى مى زند بلبل كه گلبن، آتش طور است و گلشن، سينه سينا

درين فرخنده فصل بهجت افزا، به كه بگذارم قدم از گلشن صورت به سير گلشن معنا

مصفا گلبن باغ رسالت، دوحه عفت ضيا افزاى افلاك جلالت، زهره زهرا

خديجه دختر پاك خويلد را، جگر گوشه كه شد از يمن مولودش جهان مرده دل، احيا

صفاى قلب احمد، روشنى بخش دل حيدرشفيعه روز محشر، فاطمه، صديقه كبرى

زفيض مقدم اين آيت قدسيه تا محشربنازد بر فلك يثرب، ببالد بر سمك بطحا

نبى، صديقه و خير النسا فرمود در شأنش زهى زآن منطق شيرين، خهى ز آن گفته شيوا

زكيه، مطمئنه، راضيه، مرضيه، قدسيه كه حيدر گفت در وصفش: بتول و نجمه و عذرا

به هنگام عبادت، آستانش قبله آدم به وقت عرض حاجت، آستينش در كف حوا

كشتى گوهر

خيزد و ريزد به مدح دخت پيمبركشتى كشتى زبحر طبعم گوهر

بحرى كان را بود دو رخشان لؤلؤچرخى كان را بود دو تابان اختر

نيكو اختر

دوباره نخل بستان پيمبر نوبر آورده خديجه در حريم قدس احمد، دختر آورده

چه دختر؟ دخترى نيكو چو نيكو روضه مينوخدا در شأن اين بانو زجنّت كوثر آورده

جهان را نور باران كرده اينك زهرة الزهرامه از بهر تماشا از گريبان سر بر آورده

زخورشيد زمين گردون نمايد كسب نور اكنون كه افلاك رسالت نيز نيكو اختر آورده

نه تنها لؤلؤ و مرجان به دامان آورد زهراكه بحر عصمت و عفّت هزاران گوهر آورده

كفو على

باد بهار كار مسيحا كند همى كاشجار مرده را دمش احيا كند همى

گلزار، پر ز سنبل مشكين همى كندگلگشت، پر زلاله حمرا كند همى

ام الائمة النُجَبا بضعة الرسول آن را كه مدح، خالق يكتا كند همى

امروز پا نهد به جهان آنكه از شرف او را خدا شفيعه فردا كند همى

اين فخر بس كه احمدش از امر كردگاركُفو على شهنشه والا كند همى

تزويج وى به عرش برين رب العالمين بهر على عالى آعلى كند همى

دستاس وى كه بوسه به دستان وى زندبر آسياى چرخ مباها كند همى

ايثار بين كه جامه خود در شب زفاف از تن برون نمايد و اعطا كند همى

انصاف بين كه بين خود و فضّه كار راقسمت زروى عدل و مساوا كند همى

على اكبر «خوشدل» تهرانى

رضاى تو

اى افتخار عالم هستى لقاى توپاينده چون بقاى حقيقت بقاى تو

اسلام سرفراز به ايمانت از نخست خورشيد پرتوى زفروزنده راى تو

من هيچ كس دگر نشناسم به روزگاربانوى خاندان فضيلت، سواى تو

الحق كه هر چه فخر و شرف بود در جهان مى خواست خاص شخص تو باشد خداى تو

فرزند مصطفايى و زهراى پاكدل اى مصطفاى تو همه محو صفاى تو

شوى تو مرتضى و رضايت رضاى اوزين رو بود رضاى خدا در رضاى تو

دخت خديجه بودى و در خانه على چشم زمانه خيره بماند از وفاى تو

فرزند، چون حسين و حسن خود كه آورد؟آورده اى تو جان دو عالم فداى تو

حلم حسن كه پايه دين استوار داشت كرد آشكار تربيت جانفزاى تو

در خانه تو درس شهامت فراگرفت آن پاكباز خسرو گلگون قباى تو

پرورده اى چو زينب كبرى تو دخترى دختر نه، بلكه ضيغم دختر نماى تو

نور مقدس

آن زُهره اى كه مهر به نورش منوّر است دُردانه پيمبر زهراى اطهر است

بر تارك زنان جهان، تاج افتخاربر گردن عروس فلك عقد گوهر است

بانوى بانوان جهان سرور زنان دُرج عفاف و عصمت كبراى داور است

بحرى است پر زدّر و گهرهاى شاهواريزدان ورا ستوده به قرآن كه كوثر است

خونى كه داد سرور آزادگان حسين مرهون حسن تربيت و شير مادر است

خواندش پدر به امّ ابيها كه نور اوفيض نخست و صادر اول ز مصدر است

زين رو ز جمع اهل كسا، نام فاطمه در گفته خداى تعالى مكرّر است

تا روزگار بوده و تا هست پايدارعرش خدا ز زُهره زهرا منوّر است

نور مقدسى كه به گرداب حادثات كشتى نوح را وسط موج لنگر است

عالمه روزگار

اى حرم خاص خداوندگاردست خداوند تو را پرده دار

مهره جبين، زهره زهرا تويى روشنى ماه و ثريّا تويى

از همه زنهاى جهان برترى آن همگان ديگر و تو ديگرى

امّ اب و بضعه خيرُ الانام مادر دو رهبر صلح و قيام

همسر محبوب امير عرب خلقت پيدا و نهان را سبب

خوانده خدا عصمت كبرى تو راگفته نبى امّ أبيها تو را

ابن و ابَت تاج سر عالمندنسل تو سادات بنى آدمند

مادر تو اشرف زنهاستى دختر تو زينب كبراستى

چيست حيا؟ ريشه دامان توكيست ادب؟ بنده فرمان تو

پاك بود دامنت از هر گناه آيه تطهير زقرآن گواه

عالمه و نابغه روزگارهاجر و مريم را، آموزگار

مانده زعلم تو على در شگفت آنكه كمالش همه عالم گرفت

از هر شبى زيباتر است امشب

جهان آفرينش را، شكوه ديگر است امشب زمين و آسمان، از هر شبى زيباتر است امشب

فلك، آراسته بزمى زماه و زهره و پروين عطارد باده گردان مشترى رامشگر است امشب

زمين گلشن، فلك روشن، بشر شادان، ملك خندان فضا خرم، هوا دلكش، صبا جانپروراست امشب

جان پدر فداى تو!

باز، دلِ شكسته ام، نواى ديگر آوردپرده بهترى زند، سرود خوشتر آورد

لئالى كلام را زطبع من، بر آوردمگر ثناى فاطمه، دخت پيمبر آورد

كه آگه از مقام او كسى به جز اله نيست نسيم درك و عقل را درين حريم، راه نيست

خديجه! اى ز درد و غم به جان رسيده! غم مخورخديجه! اى ز دشمنان، طعنه شنيده! غم مخور

خديجه! گر قبيله ات از تو بريده، غم مخورخداست يار و مونست به هر پديده غم مخور

لطف خداست ياورت، محمد است همسرت بهتر از اين چه مى شود؟ كه فاطمه است دخترت

خديجه، اى كه از خدا، فاطمه را گرفته اى چه كرده اى كه اين مقام را فرا گرفته اى!

ز هست و نيست چون كه دل بهر خدا گرفته اى هزارها برابر از خدا، جزا گرفته اى

خديجه، ديده روشن از فروغ نور ديده ات باد مبارك از خدا، مقدم نور رسيده ات

دايره وجود را، مركز و محور آمده محيط لطف و جود را، جوهر و گوهر آمده

ولى ممكنات را، محرم و همسر آمده رسول كاينات را، دختر و مادرآمده

چه دخترى! كه هستى جهان بود زهست اورسول حق به امر حق، بوسه زندبه دست او

فاطمه اى كه حق بر او عرض سلام مى كنداداى ذكر نام او، به احترام مى كند

كسى كه پيش پاى او، پدر قيام مى كندبر در خانه اش سلام، به صبح و شام مى كند

دريغ، از جواب ما به خاطر خدا مكن!دست توسل مرا ز دامنت، جدا مكن!

سيّد رضا «مؤيّد»

ميلاد كوثر

بر عاصيان ز راز تولا خبر دهيداز رحمت خداى تعالى، خبر دهيد

از تابش طليعه زهرا خبر دهيدميلاد كوثراست به طوبى خبر دهيد

تا گل كند نثار قدمهاى فاطمه آيند حوريان به تماشاى فاطمه

اين است لامكان به امكان بر آمده گلدسته اى ز حكمت و عرفان بر آمده

صديقه اى زدامن پاكان برآمده حوريه اى به صورت انسان بر آمده

طوبى نشانده دُرّ و گهر بر عروسى اش احمد شده است مفتخر از دست بوسى اش

اى عصمت خدا! كه خدايى است يادتواى عصمت نهاده خدا، در نهاد تو!

عشق و محبت است و ادب، خانه زاد تودر خانه دارى است، كمال جهاد تو

پيداست حسن تربيت از زينبين توصلح حسن گواه و قيام حسين تو

سيّد رضا «مؤيّد»

گل توحيد

برخيز! كه بر هودج «اسرى» بنشينيم در مكه فرود آمده آنجا بنشينيم

در بزم «اطعنا» و «سمعنا» بنشينيم پاى سخن سيد بطحا بنشينيم

بر درگه لطفش، به تمنا بنشينيم انوار خدا را، به تماشا بنشينيم

كز طلعت زهرا كند امروز تجلى

اى بنت خويلد! گل زيباى بهشتى!وى مادر انسيه حوراى بهشتى!

آيند به امداد تو زنهاى بهشتى با جامه استبرق و ديباى بهشتى

طوبى لك ازين نخله طوباى بهشتى كامروز كند جلوه به سيماى بهشتى

در مركز ايمان و حرمخانه تقوا

احمد كه به معراج بسى راز نهان ديدزآن راز نهان در رخ اين طفل نشان ديد

در فاطمه اش نور خداوند جهان ديدديد آنچه به چشم بشريت نتوان ديد

آن جلوه كه در «سدره» بر او تافت عيان ديدو آن نور كه در «غارحرا» ديد همان ديد

آيات خداوند درين چهره زيبا

درياى نبوت بخروشيد و گهر دادنخل احديت گل توحيد، ثمر داد

آمد به جهان، آنكه شرافت به بشر دادعزت به پسر داد و كرامت به پدر داد

در خلقت اين طفل، خداوند نظر دادجبريل به هر عصر، ازين طفل خبر داد

شد خلقت او، معجزه ام ابيها

اين است نهالى كه شفاعت ثمر اوست پروردن گلهاى شهادت هنر اوست

بحر شرف و لؤلؤ و مرجان گهر اوست درعالم هستى نظر حق نظر اوست

ما كان محمد به مديح پدر اوست وآن منتقم آل محمد پسر اوست

مهدى كه بود مصلح كل، منجى دنيا

اى اهل قلم! وصف نگوييد ستم رادر سر و علن، مدح كنيد اهل كرم را

در جاى صمد، چند گزينيد صنم راآلوده به اصنام نسازيد حرم را

بر خون شهيدان، مگذاريد قدم رابا اشك ندامت، همه شوييد قلم را

و آن گاه بسازيد رقم، مدحت زهرا

منظومه عصمت كه كشد ناز رسالت احسان الوهيت و اعجاز رسالت

در بحر شرف، گوهر ممتاز رسالت دلسوز رسول الله و دمساز رسالت

باغ محمد به گُل نشست

چون جبرئيل، حكم خداى مبين گرفت در زير پر بساط زمان و زمين گرفت

احمد ازو، پيام جهان آفرين گرفت يعنى براى فاطمه يك اربعين گرفت

شكر خدا كه گلبن احمد به گل نشست زانفاس دوست، باغ محمد به گل نشست

روزى كه مكه، عطر پر جبرئيل داشت در سر امين وحى هواى خليل داشت

بهر خديجه، مژده رب جليل داشت صبر جميل، وه كه چه اجرى جزيل داشت!

بر خاتم رسل سخن از سلسبيل گفت بس تهنيت ز جانب حق، جبرئيل گفت

گفتا كه حق، دعاى تو را مستجاب كردشام تو را، جنيبه كش آفتاب كرد

نامى براى دختر تو، انتخاب كردو آنرا ز لطف، زيور و زيب كتاب كرد

زآن در نبى، خداى تو ناميد كوثرش تا بى وضو كسى نبرد نام اطهرش

اى گلبنى كه ياس تو عطر بهشت داشت سر بر خطت مدام، خط سر نوشت داشت

مريم، كمى ز مهر تو را در سرشت داشت كان قدر اعتبار به دير و كنشت داشت

تو عصمت خدا و بهشت محمدى تو مفتخر به ام ابيهاى احمدى

با قلب تو كه آينه اى روشناس بودپيوسته جبرئيل امين در تماس بود

در حضرت تو، كار ملك التماس بودذات تو، آفرينش ما را اساس بود

چندى اگر چه همنفس خاكيان شدى اما به رتبه، برتر از افلاكيان شدى

نجمه، زكيّه، صالحه، عاليّه جز تو كيست؟ساره، صفيّه، طاهره، آسيه جز تو كيست؟

طره، تقيّه، آمنه، راضيّه جز تو كيست؟حورا و شمسه، باهره، مرضيّه جز تو كيست؟

دست تو بوسه گاه لبان محمد است جان تو نيز بسته به جان محمد است

اى اسوه محبت واى مظهر عفاف!اى روز و شب فرشته به كوى تو در طواف!

اى بوده با صفات خدايى در اتصاف نامى اگر به جاست ز سيمرغ و كوه قاف

درك مقام توست كه امكان پذير نيست ورنه تو را به عالم امكان، نظير نيست

تو گلبن هميشه بهار ولايتى زيباترين شكوفه باغ رسالتى

تو رابط نبوت و خط امامتى تو اولين فدايى قرآن و عترتى

بوده است محو و مات دل حق پرست توخم شد اگر محمد و بوسيد دست تو

شادابى حيات، ز انفاس فاطمه است از گل لطيف تر، دل حساس فاطمه است

دور فلك، زگردش دستاس فاطمه است فضه، خجل ز دست پر آماس فاطمه است

قلب رسول شيفته زندگانى اش جان على فريفته مهربانى اش

محمّدعلى مجاهدى «پروانه»

مديحه نور

اى گل! زباغ جنت اعلى خوش آمدى خوش باد مقدمت كه به دنيا خوش آمدى

درياى زندگى، گُهرى اين چنين نداشت بر ساحل اى كرامت دريا! خوش آمدى

مست از شميم ناب تو شد جان عالمى اى بهتر از تمامى گل ها! خوش آمدى